โบเรตเกิดที่เกียนสวายในจังหวัดกันดาล เมื่อ 3 มกราคม พ.ศ. 2475 เป็นบุตรของลอง เมียสและเนียง เอง บุตเขาเข้าศึกษาที่ Lycée Sisowath ในพนมเปญระหว่าง พ.ศ. 2489 – 2495[1] จากนั้นได้ไปเรียนที่ฝรั่งเศสในช่วง พ.ศ. 2496 – 2498 แล้วจึงกลับสู่กัมพูชา

โบเรตเริ่มเล่นการเมืองใน พ.ศ. 2501 โดยได้รับเลือกตั้งจากจังหวัดสตึงเตรง[2] และได้เป็นเลขาธิการแห่งรัฐเกี่ยวกับกิจการแรงงานและสังคม และได้รับเลือกตั้งอีกใน พ.ศ. 2505 ในช่วงนี้ เขามีชื่อเสียงในการเขียนนิยายโรแมนติก[3] เขาได้เป็นเลขาธิการทั่วไปทางด้านการเงินแต่เพราะนโยบายที่ไปคนละทางกับพระนโรดม สีหนุเกี่ยวธนาคารแห่งชาติและการค้ากับต่างประเทศ ทำให้เขาถูกบังคับให้ลาออกเมื่อ พ.ศ. 2506 แต่ยังคงเป็นส.ส. ในการเลือกตั้ง พ.ศ. 2509 หลังการรัฐประหาร พ.ศ. 2513 เขาได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงข่าวสารเมื่อ พ.ศ. 2514 – 2515 และรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศระหว่างพ.ศ. 2515-2516

ในวันที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2516 โบเรตได้เป็นนายกรัฐมนตรีต่อจากอิน ตัม และในวันที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2517 เขาได้เป็นหนึ่งในสี่ของคณะกรรมการสูงสุดที่ประกอบไปด้วยโบเรต ลน นล พระสีสุวัตถิ์ สิริมตะและโซสทีน เฟอร์นานเดซ ในวันที่ 8 เมษายน พ.ศ. 2518 เขาพยายามเจรจากับเขมรแดงที่กรุงเทพแต่ไร้ผล[4]

ลอง โบเรตยังคงอยู่ในสำนักงานจนกระทั่งเขมรแดงเข้าสู่พนมเปญเมื่อ 17 เมษายน พ.ศ. 2518[5] ทั้งที่เขามีชื่ออยู่ในบัญชีดำของพระนโรดม สีหนุ นายพลสัก สุตสคานกล่าวว่าโบเรตตัดสินใจอพยพออกจากเมืองในเช้าวันที่ 17 เมษายน[6][7] แต่เขาและครอบครัวของเขาไม่สามารถขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์เที่ยวสุดท้ายได้[8]" ผู้ที่เห็นเขาครั้งสุดท้ายคือซิดนีย์ ชานเบิร์ก และดิธ ปรานที่ด้านนอกสถานทูตฝรั่งเศส[9] หลังจากนั้นไม่นาน กอย ทวน รองหัวหน้าผู้บัญชาการทหารของเขมรแดงได้สั่งให้ประหารชีวิต ลน นนและเจ้าหน้าที่รัฐบาลคนอื่น วิทยุเขมรแดงกล่าวว่าเขาถูกประหารชีวิตด้วยการตัดศีรษะ[10] แต่แหล่งอื่นๆกล่าวว่าเขาและพระสีสุวัตถิ์ สิริมตะถูกยิงเป้า[11]