ละครสวมหน้ากากวิวัฒนาการมาจากเทศกาลอันหรูหราของราชสำนักของอาณาจักรดยุคแห่งเบอร์กันดีในสมัยยุคกลางตอนปลาย การละเล่นดังกล่าวมักจะเป็นการแสดงเพื่อการสรรเสริญเยินยอแก่ผู้เป็นแขก และอาจจะรวมฉากท้องทุ่ง (pastoral settings), ตำนานลึกลับ และองค์ประกอบที่เป็นนาฏกรรมของหัวข้อเกี่ยวกับจริยธรรม และสิ่งที่ขาดไม่ได้คืออุปมานิทัศน์ของหัวข้อที่เกี่ยวกับการเมืองและการสังคม งานเทศกาลดังกล่าวมักจะเฉลิมฉลองการเกิด, การแต่งงาน, การมีประมุของค์ใหม่ และ พิธีเลียบพระนคร ศิลปะรูปลักษณ์ที่ใช้ในการละครมักจะมีพื้นฐานมาจากแหล่งข้อมูลคลาสสิกมากกว่าที่จะเป็นทางศาสนา และ เป็นส่วนหนึ่งของการฉลองใหญ่ ฉะนั้นละครสวมหน้ากากจึงเหมาะสมกับการจัดแบบแมนเนอริสม์โดยนักออกแบบผู้มีฝีมือเช่นจูลีโอ โรมาโน หรือ อินิโก โจนส์ นักวิพากษ์วรรณกรรมใหม่เขียนบรรยายในบทความเช่นใน "The Politics of the Stuart Court Masque", ค.ศ. 1998 (ไทย: การเมืองของละครสวมหน้ากากในราชสำนักสจวต)[1] โดยเดวิด เบวิงตันและปีเตอร์ โฮลบรุคที่ชี้ให้เห็นเนื้อหาทางการเมืองที่ซ่อนอยู่ในบทละครสวมหน้ากาก บางครั้งนัยยะทางการเมืองก็ไม่ยากนักที่จะเห็นได้เช่นในละครเรื่อง "ชัยชนะของสันติ", ค.ศ. 1998 (ไทย: การเมืองของละครสวมหน้ากากในราชสำนักสจวต) ที่สร้างด้วยทุนจำนวนมากที่หามาได้โดยรัฐสภาโดยสมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 ที่สร้างความไม่พึงพอใจให้แก่ฝ่ายเพียวริตัน พระราชพิธีเฉลิมฉลองในราชสำนักของแคทเธอรีน เดอ เมดิชิที่มักมีสาระเกี่ยวกับการเมืองยิ่งไปกว่าของอังกฤษ เป็นงานอันใหญ่โตเลื่องชื่อกันไปทั่วในสมัยนั้น แต่ละครอินเทอร์เมซซิของสำนักของตระกูลเมดิชิในฟลอเรนซ์ก็มีชื่อเสียงพอกัน