วอลเตอร์ แบรดฟอร์ด แคนนอนเริ่มทำงานตั้งแต่เรียนที่โรงเรียนแพทย์ฮาร์วาร์ดที่ห้องปฏิบัติการของเฮนรี พิกเคอริง บาวดิตช์[4] เขาเป็นคนแรก ๆ ที่ใช้รังสีเอกซ์ในการศึกษาการกลืนและการทำงานของกระเพาะอาหาร[6]

ในปี ค.ศ. 1945 แคนนอนสรุปการทำงานในแต่ละช่วงอายุของเขาดังนี้:[7]

• อายุ 26 – 40: การย่อยอาหารและการผสมเกลือโลหะหนักในอาหาร
• อายุ 40 – 46: ผลของร่างกายที่มีต่ออารมณ์ต่าง ๆ
• อายุ 46 – 51: การช็อกจากบาดแผล
• อายุ 51 – 59: ภาวะเสถียรของสิ่งมีชีวิต
• อายุ 59 – 68: การใช้สารเคมีในการรักษากระแสประสาท (ร่วมกับอาร์ตูโร โรเซนบลูท)
• อายุ 68 + : ความไวของอวัยวะที่แยกจากเซลล์ประสาท

ผลงานสำคัญ

• การใช้เกลือโลหะหนักในอาหาร เพื่อช่วยให้ภาพที่ฉายรังสีเอกซ์ชัดขึ้น
• นิยาม "การตอบสนองแบบสู้หรือหนี" (Fight-or-flight response) เพื่ออธิบายการตอบสนองของสัตว์เมื่อตกอยู่ในอันตราย[8]
• พัฒนาแนวคิด "ภาวะธำรงดุล" (Homeostasis) ของโกลด แบร์นาร์
• พัฒนา "ทฤษฎีแคนนอน-บาร์ด" (Cannon–Bard theory) เพื่ออธิบายการตอบสนองของมนุษย์ตามอารมณ์ต่าง ๆ[9]