อุโบสถหลังเก่าสร้างขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 มีพิธีผูกพัทธสีมาฝังลูกนิมิตในปี พ.ศ. 2450 เป็นอาคารก่ออิฐถือปูนขนาดค่อนข้างเล็ก หลังคาเครื่องไม้มุงกระเบื้องว่าว มีพาไลมุงสังกะสียื่นออกมาทั้งด้านหน้าและหลังด้านละ 1 ห้อง มีรวยระกาไม้แบบมอญ หน้าบันปูนปั้นตกแต่งลวดลายด้านบนเป็นรูปเทพนม ถัดลงมาเป็นหงส์สองตัวหันหน้าเข้าหากัน มีลวดลายดอกไม้ประดับด้วยเครื่องถ้วยชามเคลือบสี และเครื่องลายครามแบบจีน ส่วนด้านล่างของหน้าบันเป็นรูปมังกรคู่หันหน้าชนกัน ปัจจุบันอุโบสถเป็นอาคารร้าง สภาพทรุดโทรมมาก กรมศิลปากรได้ประกาศขึ้นทะเบียนโบราณสถานและกำหนดเขตที่ดินโบราณสถาน เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2545

อุโบสถหลังใหม่มีประตูทางเข้าด้านหน้าและหลังด้านละ 2 ประตู ซุ้มประตูและหน้าต่างปูนปั้นลายพันธุ์พฤกษา ประดิษฐานหลวงพ่อโต ยังมีพระพุทธรูปที่ทำจากหินทรายแดง ศิลปะอยุธยาตอนปลาย 1 องค์ และมีพระพุทธรูปสององค์มีจารึกที่ฐานระบุปี พ.ศ. 2475 พระพุทธรูปอีกองค์หนึ่งมีจารึกเป็นตัวอักษรคล้ายอักษรขอมและตัวเลข 2440[2]