อ้างอิง ของ วัสดุตัวนำยวดยิ่ง

  1. ↑ ดวงสมร เจริญกุล. (2559). ตัวนำยวดยิ่ง. สืบค้นเมื่อ 25 สิงหาคม 2559. จาก: http://www.material.chula.ac.th/RADIO44/APRIL/RADIO4-7.HTM.
  2. ↑ Buckel, Werner. (1991). Superconductivity Fundamentals and Application. NewYork: VCH Publishers Inc.
  3. ↑ Sacchhetti, N. (2000). Superconductivity :From Physics to Alchemy. Internationnal Journal of Modern Physics B. 14(25-27) : 2617-2627.
  4. ↑ Meissner, W.; & Ochsenfeld, R. (1933). Ein neuer Effekt bei Eintritt der supraleittfahigkeit. Naturwissenschaften. vol.21: 787-788.
  5. ↑ Bednorz, J.G.; & Muller K.A. (1986). Possible High Tc Superconductivity in the Ba-La-Cu-O System. Zeitschrift fur Physik B Condensed Matter. vol.64: 189-193.
  6. ↑ พงษ์แก้ว  อุดมสมุทรหิรัญ.  (2016).  ตัวนำยวดยิ่งพื้นฐาน.  พิมพ์ครั้งที่ 1.  กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
  7. ↑ Nagamatsu, J. et al. 2001. Nature(London) 410: 63-64.
  8. ↑ Ekimov, E.A. et al. 2004. "Superconductivity in Diamond." Nature 428: 542-545.
  9. ↑ Kamihara, Y., Watanabe, T., Hirano, M., and Hosono, H. 2008 "Iron-Based Layered Superconductor La[O1-xFx]FeAsx with Tc = 26K."J. Am. Chem. soc. 130:3296.
  10. ↑ พงษ์แก้ว  อุดมสมุทรหิรัญ.  (2016).  ตัวนำยวดยิ่งพื้นฐาน.  พิมพ์ครั้งที่ 1.  กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
  11. ↑ พงษ์แก้ว อุดมสมุทรหิรัญ.  (2016).  ตัวนำยวดยิ่งพื้นฐาน.  พิมพ์ครั้งที่ 1.  กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.