วิลเลียม ไลอัน แมกเคนซี คิง ผู้ซึ่งได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์เมอริท(OM) เครื่องราชอิสริยาภรณ์เซนต์ ไมเคิลและเซนต์ จอร์จ(CMG) และองคมนตรีของสมเด็จพระราชชินีแห่งแคนาดา(PC) (17 ธันวาคม ค.ศ. 1874 – 22 กรกฏาคม ค.ศ. 1950) มักเป็นที่รู้จักกันคือ แมกเคนซี คิง หรือ ดับเบิลยูแอลเอ็มเค(WLMK) เป็นรัฐบุรุษและนักการเมืองชาวแคนาดาที่ดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรีแคนาดาคนที่ 10 เป็นระยะเวลาสามวาระที่ไม่ต่อเนืองกัน ในช่วงระหว่างปี ค.ศ. 1921 - ค.ศ. 1926 ค.ศ.1926 - ค.ศ. 1930 และ ค.ศ. 1935 - ค.ศ. 1948 ด้วยการเป็นนักเสรีนิยม เขาเป็นนักการเมืองที่มีความโดดเด่นในแคนาดาในช่วงสมัยระหว่างสงคราม ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1920 ถึง ค.ศ. 1940 เขาเป็นที่รู้จักกันดีในฐานะผู้นำแห่งแคนาดาในตลอดช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง (ค.ศ. 1939 - ค.ศ. 1945) เมื่อเขาได้ระดมเงินทุน ยุทธภัณฑ์ และทหารอาสาสมัครของแคนาดาเพื่อให้การสนับสนุนแก่บริติช ในขณะที่ได้ส่งเสริมเศรษฐกิจและรักษาขวัญกำลังใจที่แนวหลังบ้านเกิด ด้วยการดำรงตำแหน่งเป็นระยะเวลา 21 ปี และ 154 วัน เขายังคงเป็นนายกรัฐมนตรีที่ดำรงตำแหน่งยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์แคนาดา เขาได้รับการฝึกฝนด้านกฏหมายและสังคมสงเคราห์ เขาได้ให้ความสนใจอย่างมากในสภาพของมนุษย์ (ในตอนที่เขาเป็นเด็ก คติประจำตัวของเขาคือ "ช่วยเหลือผู้อื่นที่ช่วยตัวเองไม่ได้") และมีบทบาทสำคัญในการวางรากฐานของรัฐสวัสดิการของแคนาดา[1]คิงได้ขึ้นเป็นผู้นำของพรรคเสรีนิยมในปี ค.ศ. 1919 ด้วยการที่เป็นผู้นำของพรรคที่แตกแยกกันอย่างขมขื่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เขาได้ไกล่เกลี่ยแก่กลุ่มต่าง ๆ จนสามารถกลับมารวมตัวกันเป็นพรรคเสรีนิยมและนำไปสู่ชัยชนะในการเลือกตั้ง ปี ค.ศ. 1921 พรรคของเขาได้ออกจากตำแหน่งในช่วงวันเวลาที่เลวร้ายที่สุดของภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ในแคนาดา ค.ศ. 1930 - 35 เขาได้กลับมาอีกครั้งเมื่อเศรษฐกิจอยู่ในช่วงขาขึ้น เขาได้จัดการกับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับจังหวัดแพรรี ในขณะที่ผู้ช่วยชั้นนำของเขาอย่าง Ernest Lapointe และ Louis St. Laurent ได้ตอบสนองความต้องการของชาวแคนาดาเชื้อสายฝรั่งเศส ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เขาได้หลีกเลี่ยงอย่างรอบคอบจากการสู้รบมากกว่าการเกณฑ์ทหาร ความรักชาติ และชาติพันธุ์ที่ทำให้แคนาดาต้องแตกแยกอย่างมากมายในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง แม้ว่าจะมีนวัตกรรมด้านนโยบายที่สำคัญเพียงไม่กี่อย่างที่เกิดขึ้นในช่วงการดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีของเขา เขาสามารถสังเคราะห์และส่งผ่านมาตรกรหลายอย่างที่ได้รับการสนับสนุนระดับชาติในวงกว้าง นักวิชาการได้ระบุว่า การดำรงตำแหน่งอันยาวนานของคิงในฐานะหัวหน้าพรรค เนื่องจากมีทักษะที่หลากหลายที่เหมาะสมกับความต้องการของแคนาดา[2] เขาได้เข้าใจการทำงานของทุนและแรงงาน ด้วยความรู้สึกไวอย่างดีเลิศต่อความแตกต่างของนโยบายสาธารณะอย่างมาก เขาเป็นคนบ้างานที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดและเจาะลึก และมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับความซับซ้อนของสังคมแคนาดา นักวิชาการสมัยใหม่ที่มองว่าการไกล่เกลี่ยเชิงบริหารมีความสำคัญต่อสังคมอุตสาหกรรม เขาต้องการให้พรรคเสรีนิยมเป็นตัวแทนของบรรษัทเสรีนิยมเพื่อสร้างความสามัคคีทางสังคม คิงทำงานเพื่อประนีประนามและความสามัคคีมาสู่องค์ประกอบการแข่งขันและความบาดหมางมากมาย โดยใช้การเมืองและการดำเนินการของรัฐบาลเป็นเครื่องมือของเขา เขาเป็นผู้นำพรรคมาเป็นเวลา 29 ปี และสร้างชื่อเสียงในระดับนานาชาติของแคนาดาในฐานะอำนาจกลางที่มุ่งมั่นอย่างเต็มที่ต่อระเบียบโลก[3][4][5]หนังสือชีวประวัติของคิงได้เห็นด้วยกับลักษณะส่วนบุคคลที่ทำให้เขาดูโดดเด่น เขาขาดความสามารถพิเศษของบุคคลร่วมสมัย เช่น แฟรงกลิน โรสเวลต์ วินสตัน เชอร์ชิล หรือชาร์ล เดอ โกล เขาขาดทางด้านการแสดงตนหรือทักษะการพูด งานเขียนที่ดีที่สุดของเขาคือ ด้านวิชาการ และไม่สะท้อนกับเขตเลือกตั้ง[6] มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดูเย็นชาและไม่มีไวพริบ เขามีพันธมิตรทางการเมืองมากมาย แต่กลับมีเพื่อนสนิทน้อยมาก เขาไม่เคยแต่งงานและขาดผู้หญิงที่ทำหน้าที่ต้อนรับและเลี้ยงดูแขก ซึ่งด้วยความที่มีสเน่ห์ของเขาสามารถทดแทนความเย็นชาของเขาได้ เขาได้เก็บความเชื่อในลัทธิวิญญาณเป็นความลับและใช้สื่อสารเพื่อติดต่อกับเพื่อนร่วมงานที่จากไป และโดยเฉพาะกับแม่ของเขา และปล่อยให้ความเชื่อทางด้านจิตวิญญาณอย่างแรงกล้าของเขาที่บิดเบือนความเข้าใจของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์มาตลอดช่วงปลายปี ค.ศ. 1930[7]จากการสำรวจของนักวิชาการในปี ค.ศ. 1997 โดยนิตยสารแมคลีนได้มีการจัดอันดับแก่คิงเป็นอันดับหนึ่งในบรรดานายกรัฐมนตรีแคนาดา คนแรกคือ Sir John A. Macdonald และ Sir Wilfrid Laurier ดังที่นักประวัติศาสตร์ได้กล่าวว่า "นักวิชาการได้แสดงความชื่นชมต่อคิงชายผู้นี้เพียงเล็กน้อย แต่เสนอความชื่นชมอย่างไร้ขอบเขตสำหรับทักษะทางการเมืองของเขาและความสนใจต่อความเป็นเอกภาพของแคนาดา"[8] ในทางกลับกัน นักรัฐศาสตร์ที่ชื่อ Ian Stewart ในปี ค.ศ. 2007 ได้พบว่า แม้แต่นักเคลื่อนไหวเสรีนิยมก็มีความทรงจำที่มัวหมองของเขา[9]