รากเหง้าของวิศวกรรมไฟกลับไปในสมัยกรุงโรมโบราณ, เมื่อจักรพรรดิเนโรสั่งให้เมืองที่จะสร้างขึ้นมาใหม่ใช้วิธีการป้องกันอัคคีภัยแบบพาสซีฟ, เช่นการแยกพื้นที่และวัสดุก่อสร้างที่ไม่ติดไฟ, หลังจากที่ไฟไหม้ภัยพิบัติครั้งยิ่งใหญ่ของกรุงโรม[2]. สาขาของวิศวกรรมไฟโผล่ออกมาในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เป็นสาขาที่แตกต่างกัน, แยกออกจากวิศวกรรมโยธา, วิศวกรรมเครื่องกลและวิศวกรรมเคมี, ในการตอบสนองต่อปัญหาใหม่เกี่ยวกับไฟที่เกิดจากการปฏิวัติอุตสาหกรรม. วิศวกรการป้องกันอัคคีภัยของยุคนี้เกี่ยวข้องตัวเองกับวิธีการที่จะแบ่งเพื่อปกป้องโรงงานขนาดใหญ่, โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรงงานปั่นด้ายและโรงงานการผลิตอื่นๆ[ต้องการอ้างอิง]. แรงจูงใจอีกประการหนึ่งในการจัดองค๋กรของสาขาวิชานี้, การกำหนดแนวทางปฏิบัติและการดำเนินการวิจัยเพื่อสนับสนุนนวัตกรรม, เป็นการตอบสนองต่อมหาอัคคีภัยและไฟไหม้ในเขตที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่ที่กวาดหลายเมืองหลักในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 (ดูเมืองหรือพื้นที่ไฟไหม้). อุตสาหกรรมประกันภัยยังช่วยส่งเสริมความก้าวหน้าในวิชาชีพวิศวกรรมไฟและการพัฒนาระบบและอุปกรณ์การป้องกันอัคคีภัยอีกด้วย[2].

ในปี 1903 หลักสูตรปริญญาครั้งแรกของวิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยได้ถูกจัดตั้งขึ้นโดยสถาบันเทคโนโลยีแห่ง Armour (ต่อมาเป็นส่วนหนึ่งของสถาบันเทคโนโลยีแห่งอิลลินอยส์)[3].

เมื่อเริ่มศตวรรษที่ 20, หลายภัยพิบัติด้านอัคคีภัย[ต้องการอ้างอิง] ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์อาคาร (อังกฤษ: building code) ที่ดีกว่าในการปกป้องผู้คนและทรัพย์สินจากไฟไหม้. มันเป็นเพียงในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 เท่านั้นที่วิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยกลายเป็นวิชาชีพวิศวกรรมที่ไม่เหมือนใคร[ต้องการอ้างอิง]. เหตุผลแรกสำหรับการเกิดขึ้นนี้คือการพัฒนาของ "องค์ความรู้" ที่เฉพาะเจาะจงกับอาชีพที่เกิดขึ้นหลังจากปี 1950[ต้องการอ้างอิง]. ปัจจัยอื่นๆที่เอื้อต่อการเจริญเติบโตของอาชีพนี้รวมถึงการเริ่มต้นของสถาบันวิศวกรไฟในปี 1918 ในสหราชอาณาจักร, และสมาคมวิศวกรป้องกันอัคคีภัยในปี 1950 ในประเทศสหรัฐอเมริกา, การเกิดขึ้นของวิศวกรที่ปรึกษาอิสระของการป้องกันอัคคีภัย, และประกาศใช้มาตรฐานวิศวกรรมสำหรับการป้องกันอัคคีภัย[ต้องการอ้างอิง].