นับตั้งแต่มนุษย์มีการยอมรับเป็นครั้งแรกว่าสุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดีของพวกเขาเกี่ยวข้องกับคุณภาพของสภาพแวดล้อมของพวกเขา, พวกเขาได้ประยุกต์หลักแนวคิดในความพยายามที่จะปรับปรุงคุณภาพของสภาพแวดล้อมของพวกเขา. อารยธรรม Harappan โบราณได้ใช้ท่อระบายน้ำรุ่นแรก ๆ ในบางเมือง. ชาวโรมันได้สร้างท่อน้ำที่เรียกว่า aqueducts เพื่อป้องกันภัยแล้งและเพื่อสร้างแหล่งน้ำที่สะอาดและเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพสำหรับเมืองหลวงของกรุงโรม. ในศตวรรษที่ 15, แคว้นบาวาเรียสร้างกฎหมายที่จำกัดการพัฒนาและการลดเกรดของประเทศแถบเทือกเขาแอลป์ที่ผลิตแหล่งน้ำประปาของภูมิภาค.

สาขาวิชานี้โผล่ขึ้นมาเป็นสาขาด้านสิ่งแวดล้อมที่แยกต่างหากในช่วงกลางที่สามของศตวรรษที่ 20 ในการตอบสนองต่อความกังวลของประชาชนอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับน้ำและมลพิษและความเสื่อมโทรมของคุณภาพสิ่งแวดล้อมอย่างกว้างขวางที่เพิ่มมากขึ้น. อย่างไรก็ตามรากของมันขยายกลับไปยังความพยายามในช่วงต้นในวิศวกรรมสุขภาพของประชาชน[7]. วิศวกรรมสิ่งแวดล้อมที่ทันสมัยเริ่มต้นขึ้นในกรุงลอนดอนในกลางศตวรรษที่ 19 เมื่อโจเซฟ Bazalgette ได้ออกแบบระบบท่อน้ำทิ้งหลักระบบแรกที่ลดอุบัติการณ์ของโรคที่เกิดจากน้ำเช่นอหิวาตกโรค. การแนะนำให้มีการบำบัดน้ำดื่มและระบบบำบัดน้ำเสียในประเทศอุตสาหกรรมทั้งหลายได้ช่วยลดโรคอันเกิดจากน้ำจากสาเหตุหลักของการเสียชีวิตให้กลายเป็นสิ่งเกิดได้ยาก[8].

ในหลายกรณี, เมื่อสังคมเจริญเติบโตขึ้น, การกระทำหลายอย่างที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้บรรลุผลประโยชน์ให้กับสังคมเหล่านั้นได่ส่งผลกระทบหลายอย่างในระยะยาวซึ่งเป็นการลดคุณภาพของสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ. ตัวอย่างหนึ่งก็คือการประยุกต์ใช้อย่างกว้างขวางของยาฆ่าแมลง DDT เพื่อควบคุมศัตรูพืชทางการเกษตรในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง. ขณะที่ผลประโยชน์ทางการเกษตรมีผลที่โดดเด่นและผลผลิตพืชได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก, สิ่งนี้ได้ลดความอดอยากของโลกลงอย่างมาก, และโรคมาลาเรียได้ถูกควบคุมได้ดีขึ้นกว่าที่เคย, สายพันธุ์จำนวนมากได้หมิ่นต่อการสูญพันธุ์เนื่องจากผลกระทบของดีดีทีในรอบการสืบพันธุ์ของพวกมัน. เรื่องราวของดีดีทีที่ได้ถูกบอกเล่าอย่างเต็มตาในหนังสือของราเชล คาร์สันเรื่อง "ฤดูใบไม้ผลิที่เงียบ" (1962) ได้ถือเป็นจุดกำเนิดของการเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมและการพัฒนาสมัยใหม่ของสาขาที่ทันสมัย​​ของ "วิศวกรรมสิ่งแวดล้อม"[9].

การเคลื่อนไหวต่าง ๆ ของการอนุรักษ์และกฎหมายมากมายที่จำกัดการกระทำของประชาชนที่จะเป็นอันตรายต่อสิ่งแวดล้อมได้รับการพัฒนาขึ้นโดยสังคมต่าง ๆ มาเป็นพันปี. ตัวอย่างที่โดดเด่นได้แก่กฎหมายทั้งหลายที่กำหนดให้การก่อสร้างท่อระบายน้ำในกรุงลอนดอนและกรุงปารีสในศตวรรษที่ 19 และการสร้างระบบอุทยานแห่งชาติสหรัฐในต้นศตวรรษที่ 20.