ศาสตร์แห่งการเล่าเรื่อง (อังกฤษ: Narratology)[1] หรือ ศาสตร์เรื่องเล่า [2] คือวิชาว่าด้วยการศึกษาเรื่องเล่า (Narrative) โดยเน้นศึกษาโครงสร้างและหน้าที่ของเรื่องเล่า รวมถึงแก่นเรื่อง ขนบของการเล่าเรื่อง และสัญลักษณ์ต่าง ๆ ในเรื่องเล่า ศาสตร์นี้อาจสืบเชื้อสายเชิงทฤษฎีมาจากอริสโตเติล (the Poetics) แต่ปัจจุบันถือว่าริเริ่มโดยนักรูปแบบนิยมรัสเซีย โดยเฉพาะวลาดีมีร์ โปรปป์ (Morphology of the Folktale, 1928) และทฤษฎีการใช้หลากเสียง (heteroglossia) เสียงอันหลากหลาย (dialogism)[3] และพื้นที่และเวลาของการใช้ศัพท์ (chronotope) ของมิคาอิล บัคติน ซึ่งถูกนำเสนอใน The Dialogic Imagination (1975)