นับตั้งแต่มีการสถาปนาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยจนถึงปี พ.ศ. 2513 การเรียนการสอนภาษาอังกฤษในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเป็นเรื่องที่สำคัญและมีอยู่ในทุกภาคส่วนทางวิชาการของจุฬาฯ ตลอดช่วงระยะเวลานี้คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเป็นองค์กรหลักในการจัดการเรียนการสอนให้กับหลายคณะและนิสิตของคณะอักษรศาสตร์เองด้วย ทำให้ไม่สามารถจัดการเรียนการสอนได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ในปี พ.ศ. 2515 ก่อนมีการจัดการให้เป็นระเบียบร่วมกับบริติช เคานซิล ดร.ฟรานซิส ซี. จอห์นสัน ได้ทำการสำรวจระบบการสอนภาษาอังกฤษที่มีอยู่เดิมของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เขาได้ให้คำแนะนำที่สำคัญว่า มหาวิทยาลัยควรมีการจัดตั้งสถาบันส่วนกลางของมหาวิทยาลัยเพื่อให้บริการการสอนระดับกับนิสิตระดับปริญญาตรีทุกคน ราวสองเดือนต่อมา จุฬาฯ รับแนวคิดนี้และจัดตั้งคณะกรรมการเพื่อจัดทำรายละเอียดเพื่อจัดตั้งสถาบันลักษณะที่ ดร.ฟรานซิส ได้แนะนำมา ในขณะเดียวกันจุฬาฯ ก็ได้ติดต่อบริติช เคานซิลเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญเพื่อให้คำแนะนำเกี่ยวกับโครงการจัดตั้งสถาบันนี้ แต่ไม่สามารถทำได้เนื่องจากมีปัญหาบางอย่างในการเจรจาระหว่างรัฐบาลสหราชอาณาจักรกับกรมวิเทศสหการ (Department of Technical and Economic Cooperation – DTEC) เหตุนี้ทำให้โครงการต้องถูกพักเอาไว้ชั่วคราวจนถึงปี พ.ศ. 2518 จุฬาฯได้ดำเนินโครงการสถาบันภาษาต่อ[3]

ในปี พ.ศ. 2520 โครงสถาบันภาษาได้พัฒนาครั้งใหญ่สถาบันภาษาได้ก่อตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยตามประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 11 ลงวันที่ 7 พฤศจิกายน 2520 เพื่อให้บริการสอนและฝึกฝนภาษาอังกฤษ พร้อมทั้งการทำงานวิจัยและทดลองพัฒนาการเรียนการสอน ในปัจจุบันสถาบันภาษาได้ทำการสอนภาษาอังกฤษให้กับคณะวิชาทุกคณะในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยพร้อมกับการส่งเสริมลักษณะนิสัยให้นิสิตสืบค้นและพัฒนาทักษะตามความสนใจ[1]