เงื่อนไขของสนธิสัญญาดังกล่าวเป็นข้อตกลงเพิ่มเติมจากที่ได้ตกลงกันไว้แล้วในสนธิสัญญารัฐนาวีกรุงวอชิงตัน ข้อตกลงดังกล่าวมีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า สนธิสัญญาการจำกัดขนาดและการลดยุทธภัณฑ์ทางทะเล

ที่ประชุมได้รื้อฟื้นความพยายามจากการประชุมทางเรือกรุงเจนีวา แห่งปี ค.ศ. 1927 ซึ่งในการประชุมครั้งนั้นประสบความล้มเหลว เนื่องจากคณะผู้แทนจากประเทศต่าง ๆ เกิดความรู้สึกไม่ดีต่อรัฐบาลอังกฤษและรัฐบาลสหรัฐอเมริกา ซึ่งอาจเริ่มต้นมาจากการสนทนาระหว่างประธานาธิบดีเฮอร์เบิร์ต ฮูเวอร์ กับนายกรัฐมนตรีแรมเซย์ แมคโดนัล ณ ค่ายราพิเดน ในปี ค.ศ. 1929 แต่ปัจจัยอื่น ๆ ที่ส่งผลกระทบต่อความตึงเครียด ซึ่งคณะผู้แทนจากชาติต่าง ๆ ที่เข้าร่วมประชุมแสดงออกมา[1]

ภายในเงื่อนไขของสนธิสัญญาดังกล่าว ระวางขับน้ำของเรือโดยมาตรฐานและขนาดลำกล้องของปืนเรือดำน้ำถูกจำกัดขนาดเป็นครั้งแรก และยังเป็นแบ่งประเภทของเรือลาดตระเวนติดปืนที่มีขนาดลำกล้องของปืนไม่เกิน 6.1 นิ้ว (155 มม.) เรียกว่าเป็น "เรือลาดตระเวนเบา" ส่วนเรือลาดตระเวนที่ติดปืนที่มีขนาดลำกล้องของปืนไปจนถึง 8 นื้ว (203 มม.) เรียกว่าเป็น "เรือลาดตระเวนหนัก" ส่วนการจำกัดระวางเรือโดยรวมนั้นขึ้นอยู่กับการแบ่งลำดับชั้นของประเทศที่ร่วมลงนามทุกประเทศ

มาตราที่ 22 ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับการใช้เรือดำน้ำโดยประกาศเป็นกฎหมายระหว่างประเทศ ว่า เรือพาณิชย์ซึ่ง "ยืนกรานปฏิเสธที่จะหยุด" หรือ "มีการต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด" อาจถูกจมได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องลำเลียงลูกเรือและผู้โดยสารไปยังสถานที่ปลอดภัยก่อน[2]

ระยะต่อไปของความพยายามจำกัดขนาดกองทัพเรือเกิดขึ้น ณ ที่ประชุมทางเรือเจนีวาครั้งที่สอง ในปี ค.ศ. 1932 และในปีนั้นเอง อิตาลีได้ปลดประจำการเรือประจัญบาน 2 ลำ เรือลาดตระเวน 12 ลำ เรือพิฆาต 25 ลำ และเรือดำน้ำ 12 ลำ ซึ่งคิดรวมเป็นระวางเรือรวมกันทั้งหมด 130,000 ตัน[3] และการเจรจาระหว่างผู้ร่วมลงนามอื่น ๆ ยังคงดำเนินต่อไปอีกเป็นเวลาหนึ่งปี[4] และได้ข้อสรุปเป็นสนธิสัญญาทางเรือกรุงลอนดอนฉบับที่สอง แห่งปี ค.ศ. 1936