สนองเริ่มชกมวยตั้งแต่อายุ 17 ปี เคยครองแชมป์มวยสากลรุ่นแบนตัมเวทของเวทีราชดำเนินและเคยเป็นรองแชมป์โลกรุ่นแบนตัมเวทเมื่อเดือนกันยายน พ.ศ. 2498 เมื่อชนะน็อค ลิตเติล ซีซาร์ ยก 2 ที่ มะนิลา แต่ก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งรองแชมป์โลกเมื่อชกแก้มือกับซีซาร์อีกครั้งและเป็นฝ่ายแพ้น็อคในยกที่ 2 โดยที่สนองไม่เคยได้ชิงแชมป์โลก

สนองมีโอกาสชิงแชมป์ OPBF ถึงสองครั้งแต่ไม่สำเร็จ ครั้งแรกชิงที่เวทีราชดำเนิน แพ้คะแนนเลียว เอสปิโนซ่า ทั้งๆที่ชกเลียวลงไปให้กรรมการนับเก้าได้ก่อนในยกที่ 2 แต่สู้ฝีมือของเลียวไม่ได้ เมื่อน็อคไม่ลงจึงแพ้คะแนนไป อีกครั้งหนึ่งสนองได้ไปชิงแชมป์ OPBF รุ่นแบนตัมเวทที่ มะนิลา ฟิลิปปินส์ แพ้ฟาล์ว เกอิชิ โคมูจิ ยก 6 ไปอย่างน่าเสียดาย

จนกระทั่ง พ.ศ. 2502 สนองมีโอกาสไปชกที่ญี่ปุ่นภายใต้การจัดของโอซามุ โอกูจิ สนองได้ชก 4 ครั้ง ชนะ 3 เสมอ 1 จนเป็นที่กล่าวขวัญในญี่ปุ่นจนหนังสือพิมพ์ญี่ปุ่นตั้งฉายาให้ว่า “หมัดซ้ายฆาตกร” และหนังสือพิมพ์เดอะโคคูมินไทม์ฉบับวันที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2503 ได้ลงชีวประวัติของสนองด้วย

เมื่อกลับมาจากญี่ปุ่น สนองยังไม่ค่อยได้ขึ้นชกเท่าใดนักเพราะหาคู่ชกยาก จนกระทั่งเขาแพ้คะแนนแดงน้อย ศรีโสธร ทางฝ่ายแดงน้อยจึงแสดงความประสงค์จะชิงแชมป์เวทีราชดำเนินรุ่นแบนตัมเวทที่สนองครองอยู่ ผลปรากฏว่าสนองพยายามลดน้ำหนักให้ลงมาอยู่ในพิกัดรุ่นแบนตัมเวทจนถึงกับต้องส่งโรงพยาบาล สนองจึงตัดสินใจสละแชมป์และแขวนนวมเลิกชกมวยไปในที่สุด