สนามกีฬาในร่มมารากานังซิญญู
| มูลค่าการก่อสร้าง | 97 ล้านเรอัลบราซิล (สร้างขึ้นใหม่ ค.ศ. 2003)[1] |
|---|---|
| พื้นสนาม | 800 ตารางเมตร[1] |
| สถาปนิก | กัลเวา, บัสตุส, อาเซเวดู และการ์เนย์รู; แอร์ซอกแอนด์เดอเมอรง (บูรณะ) |
| สถิติผู้ชม | 35,000 คน (ฟีบาชิงแชมป์โลก 1954 การแข่งขันรอบชิงเหรียญ: USA – Brazil 62–41)[3] |
| เปิดใช้สนาม | 24 กันยายน ค.ศ. 1954[2] |
| ความจุ | 11,800 คน[1] (ฟุตซอล)[2] |
| เจ้าของ | สำนักงานบริหารการกีฬา รัฐรีโอเดจาเนโร |
| ปิด | ตุลาคม ค.ศ. 2003 |
| ปรับปรุง | ตุลาคม ค.ศ. 2003 – 30 มิถุนายน ค.ศ. 2004[1] 2007[2] |
| ผู้รับเหมาหลัก | Prolar S.A.; Odebrecht (บูรณะ) |
| ขนาดสนาม | 40x20 ม.[1] |
| ที่ตั้ง | รีโอเดจาเนโร, ประเทศบราซิล |
| ชื่อเต็ม | ศูนย์กีฬาในร่มฌิลแบร์ตู การ์โดซู |
| ลงเสาเข็ม | เมษายน ค.ศ. 1954[2] |
