การก่อการกำเริบในลิเบีย

หลังจากที่ได้มีการเดินขบวนประท้วงในตูนิเซียและอียิปต์ซึ่งส่งผลให้ผู้นำทั้งสองประเทศลงจากอำนาจนั้น ทางลิเบียก็ได้มีการก่อการกำเริบซึ่งเริ่มขึ้นตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554[5][6] เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ ความไม่สงบได้แพร่ไปจนถึงตริโปลี จนกระทั่งปลายเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554 พื้นที่ส่วนใหญ่ของลิเบียตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านกัดดาฟี ลิเบียตะวันออก ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่โดยรอบเบงกาซี เมืองใหญ่อันดับสองและเมืองท่าที่สำคัญของประเทศ อยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านอย่างมั่นคง และฝ่ายต่อต้านเริ่มต้นจัดระเบียบตนให้มีรัฐบาลปกครอง[7]

การจัดตั้งสภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติ

สภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติได้รับการจัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554 เพื่อเป็น "โฉมหน้าทางการเมืองของการปฏิวัติ"[8] โฆษกของสภาประกาศอย่างชัดเจนในการแถลงข่าวว่า สภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาตินี้ไม่ใช่รัฐบาลเฉพาะกาลและเสริมว่าสภาที่เพิ่งจัดตั้งขึ้นใหม่นี้จะไม่ติดต่อกับรัฐบาลต่างชาติและไม่ต้องการให้ต่างชาติยื่นมือเข้ามาแทรกแซง[1]

นักข่าวอัลญะซีเราะฮ์อิงกลิช ในเบงกาซี ได้รายงานว่า จะยังไม่มีการจัดตั้งรัฐบาลเฉพาะกาลเต็มรูปแบบจนกระทั่งตริโปลีจะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านรัฐบาล ซึ่งขัดแย้งกับการกล่าวอ้างของอดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม มุสตาฟา โมฮัมเหม็ด อบัด อัล-จาลิล ก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการจัดตั้งรัฐบาลเฉพาะกาล ข้อคิดเห็นดังกล่าวได้รับการทำให้ชัดเจนโดยสภาระบุว่าเป็น "ความเห็นส่วนบุคคล" โฆษกของสภาอีกคนหนึ่งกล่าวว่าอัลจาลิลไม่ได้รับมติยอมรับจากกลุ่มกบฏและเมืองทั้งหมดก่อนที่จะแถลงการณ์เกี่ยวกับรัฐบาลเฉพาะกาล ซึ่งได้ก่อให้เกิด "ความรู้สึกขมขื่น" ด้านโฆษกสภายังได้ประกาศอย่างชัดเจนอีกว่า หากรัฐบาลเฉพาะกาลมีการจัดตั้งขึ้นจริง อัล-จาลิลจะมิใช่ผู้นำรัฐบาลและคำแถลงของเขาได้ทำให้ผู้นำฝ่ายค้านบางคน "ประหลาดใจและงุนงง" อัล-จาลิลถูกมองโดยผู้นำฝ่ายต่อต้านรัฐบาลบางคนว่ามีความสัมพันธ์กับระบอบกัดดาฟีมากเกินไป[9]