มหานครสุวรรณภูมิ หรือ
สุวรรณภูมิมหานคร คือโครงการตามนโยบายของรัฐ ภายใต้รัฐบาลของอดีตนายกรัฐมนตรี
พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่ปี
พ.ศ. 2545 ริเริ่มโดย
สภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ มีหน่วยงานที่ตั้งขึ้นมาใหม่ชื่อ
สำนักงานคณะกรรมการบริหารการพัฒนาท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ (สกภ./OSDC) เป็นผู้บริหารโครงการโครงการนี้สืบเนื่องมาจากแนวคิดที่จะพัฒนาพื้นที่โดยรอบ
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ เพื่อเป็นเมืองศูนย์กลางการบินและเป็น
เมืองอากาศยาน โดยมีรูปแบบการพัฒนาเป็น
เขตเศรษฐกิจพิเศษและ
เขตการปกครองพิเศษที่มีรูปแบบคณะกรรมการอิสระในการดูแลบริหารเมือง มหานครสุวรรณภูมิเป็นชื่อจังหวัดที่กำลังถูกเสนอให้พิจารณาตั้งเป็น
จังหวัดใหม่ของ
ประเทศไทย บริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของ
กรุงเทพมหานครบริเวณรอบท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ในโครงการกำหนดให้ครอบคลุมพื้นที่
เขตลาดกระบังและ
เขตประเวศในกรุงเทพมหานคร และ
อำเภอบางพลีและ
กิ่งอำเภอบางเสาธงใน
จังหวัดสมุทรปราการ เข้าด้วยกัน เพื่อวางกรอบการพัฒนาพื้นที่รอบสนามบินสุวรรณภูมิรองรับการตั้งเมืองใหม่ ภายใต้ชื่อ "สุวรรณภูมิมหานคร" โดยจะมีพื้นที่รวมประมาณ 521 ตร.กม. และจะมีประชากรประมาณ 462,000 คนโครงการได้รับการอนุมัติ ร่างพระราชบัญญัติสุวรรณภูมิมหานคร โดยคณะรัฐมนตรีรักษาการ เมื่อวันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2549 มีมติเห็นชอบในหลักการ แต่ก็ยังมีเสียงทัดทานและสนับสนุนจากหลากหลายฝ่ายในปัญหาเกี่ยวกับด้านกฎหมาย, การวางผังเมือง, สิ่งแวดล้อม, การป้องกันน้ำท่วม/การระบายน้ำ, การปั่นราคาที่ดิน, และการมีส่วนร่วมของประชาชน โดยเฉพาะการเร่งรัดการเสนอโครงการนั้น มีลักษณะคล้ายโครงการ
เมืองใหม่องครักษ์ จังหวัดนครนายก และโครงการ
เมืองใหม่บางน้ำเปรี้ยว จังหวัดฉะเชิงเทรา ที่เคยล้มเหลวมาแล้วข้อเสนอในการตั้งนครสุวรรณภูมิประกาศในเดือน
ตุลาคม พ.ศ. 2548[1] และร่างกฎหมายได้รับการรับรองโดยคณะรัฐมนตรีในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2549 จากร่างกฎหมาย ในสี่ปีแรกนครสุวรรณภูมิจะบริหารโดย
ผู้ว่าราชการจังหวัดที่แต่งตั้งโดยรัฐมนตรีว่าการ
กระทรวงมหาดไทย โดยคณะกรรมการบริหารจำนวน 30 คน ซึ่งมี
นายกรัฐมนตรีเป็นประธานคอยดูแล หลังจากสี่ปีแรกแล้ว คณะกรรมการบริหารจะถูกยุบ แต่โครงสร้างการบริหารงานขั้นสุดท้ายยังไม่ได้เป็นที่ตกลงกัน มีการวางแผนไว้ว่านครสุวรรณภูมิจะเป็นเขตการปกครองพิเศษ โดยอาจจะมีการเลือกตั้งผู้ว่าฯ เช่นเดียวกับกรุงเทพมหานคร เป็นที่คาดหมายว่ากฎหมายฉบับสมบูรณ์จะแล้วเสร็จหลังจาก
วิกฤตการณ์การเมืองที่ดำเนินอยู่ในขณะนั้นปัจจุบันคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2550 มีมติเห็นชอบตามที่
กระทรวงมหาดไทยเสนอให้ระงับการนำเสนอ ร่างพระราชบัญญัติสุวรรณภูมิมหานคร พ.ศ.... และขอถอนเรื่องจาก
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา เนื่องจากร่างพระราชบัญญัติดังกล่าวมีการเปลี่ยนแปลงเขตการปกครอง ทำให้กระทบต่อความรู้สึกของประชาชนใน
จังหวัดสมุทรปราการ และเกิดการคัดค้านเรื่องเขตการปกครองกับ
กรุงเทพมหานคร สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน (ก.พ.) เห็นด้วยที่ควรระงับการพิจาณาร่างพระราชบัญญัติดังกล่าว และควรออกกฎหมายเพื่อควบคุมการใช้ประโยชน์ในที่ดินเพื่อให้เกิดสภาพบังคับโดยเร็ว ขณะที่
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สศช.) เห็นว่าการพัฒนาพื้นที่โดยรอบท่าอากาศยานสุวรรณภูมิควรมองเรื่องการบริหารพื้นที่เขตเศรษฐกิจเฉพาะมากกว่าการแบ่งเขตการปกครอง ให้จัดตั้งองค์กรขึ้นมารับผิดชอบในรูปแบบคณะกรรมการบริหารการพัฒนาพื้นที่แทน
[2][3] สุวรรณภูมิมหานครจึงนับเป็นโครงการเมืองใหม่ที่ไม่ได้รับการอนุมัติอีกโครงการหนึ่ง