ไฟรอาร์องค์สุดท้ายที่ได้รับการบรรจุในสุสานใต้ดินคือภราดาริกการ์โดในปี ค.ศ. 1871 แต่หลังจากนั้นก็ยังคงมีการบรรจุร่างของฆราวาสที่สำคัญ ๆ กันอยู่ สุสานมาปิดอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1880 แต่นักท่องเที่ยวก็ยังคงเดินทางมาชม ร่างสุดท้ายที่ได้รับการบรรจุคือร่างของโรซาเลีย ลอมบาร์โดเด็กหญิงอายุสองขวบผู้เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1920 ด้วยโรคปอดบวม ซึ่งยังอยู่ในสภาพที่ยังคงดีอยู่มากโดยใช้สูตรการรักษาร่างที่หายไปเป็นเวลานานก่อนที่จะมาพบอีกครั้งเมื่อไม่นานมานี้ วิธีการรักษาศพไม่ให้เน่าเปื่อยทำโดยศาสตราจารย์อัลเฟรโด ซาลาเฟีย โดยการใช้สารละลายฟอร์มาลิน (formalin) เพื่อฆ่าเชื้อแบคทีเรีย, แอลกอฮอล์เพื่อทำให้ร่างแห้ง, กลีเซอรินเพื่อไม่ให้ร่างแห้งจนเกินไป, กรดซาลิไซลิคเพื่อฆ่าเชื้อรา และสารที่สำคัญที่สุดคือเกลือสังกะสี (ซิงค์ซัลเฟต และ ซิงค์คลอไรด์) เพื่อทำให้ร่างมีความแข็ง (rigidity) ไม่อ่อนตัวลง[1][2] สูตรที่ใช้ประกอบด้วยกลีเซอริน 1 ส่วน, ฟอร์มาลินชุ่มด้วยซิงค์ซัลเฟต และ ซิงค์คลอไรด์ 1 ส่วน และสารละลายแอลกอฮอล์กับกรดซาลิไซลิคอีก 1 ส่วน

สุสานใต้ดินประกอบด้วยมัมมีราว 8,000 ศพที่ตั้งรายตามผนังของสุสาน ห้องเก็บศพแบ่งออกเป็นกลุ่มที่ประกอบด้วย ชาย หญิง หญิงพรหมจารี เด็ก นักบวช และผู้มีอาชีพการงาน (Professional) สภาวะของศพก็แตกต่างกันออกไป บางร่างก็ยังอยู่ในสภาพดีกว่าร่างอื่น ๆ บางร่างก็ตั้งเป็นแบบวางท่าเช่นร่างของเด็กสองคนที่นั่งด้วยกันบนเก้าอี้โยก สุสานเปิดให้แก่ญาติพี่น้องของผู้ตายผู้สามารถเข้ามาสวดมนต์ร่วมกับผู้ตายด้วยกัน

ในสุสานใต้ดินก็มีร่างของบุคคลสำคัญ ๆ หลายคนที่ และอ้างกันว่าร่างของเดียโก เบลัซเกซจิตรกรชาวสเปนถูกบรรจุไว้ที่นี่ด้วย