ศัลยแพทย์อิสระ ไดมอน มิจิโกะ หรือที่รู้จักกันในนาม "ดอกเตอร์เอ็กซ์" เธอได้เดินเข้าไปในห้องประชุมพนักงานระหว่างพวกเขากำลังปรึกษาหารือการผ่าตัดคนไข้อยู่นั้น เธอได้คัดค้านแผนการผ่าตัดดังกล่าวอย่างกล้าหาญ ทำให้โรงพยาบาลได้ตัดสินใจจ้างเธอภายใต้เงื่อนไขที่เธอจะไม่ทำอะไรที่ไม่ต้องใช้ใบประกอบวิชาชีพ ไดมอนต้องประสบพบเจอกับปัญหาต่าง ๆ ภายในโรงพยาบาล

วลีเด่นของเธอคือ "ฉันไม่เคยพลาด"[1] เธอต้องการทำการผ่าตัดที่มีความเสี่ยงสูงในขณะที่แพทย์ศัลยกรรมไม่สามารถทำได้ เธอเปรียบเสมอหมาป่าที่ไม่มีฝูง มีเพียงแต่ทักษะและใบประกอบวิชาชีพเท่านั้น[1] แต่ไดมอนมีผู้จัดการจัดหาแพทย์ อากิระ คัมบาระ และวิสัญญีแพทย์ ฮิโรมิ โจโนอุชิ

ฤดูกาลแรก

ไดมอน ศัลยแพทย์อิสระ ผู้เกลียดชังการใช้อำนาจและการบังคับ ทำงานกับโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเทย์โทที่สาม เมื่อเทคนิคการผ่าตัดของเธอนั้นสร้างความไม่พอใจในหมู่ผู้บริหาร

ฤดูกาลที่สอง

ไดมอนก็ยังคงทำการผ่าตัดที่มีความเสี่ยงต่อไปเพื่อประโยชน์ของคนไข้ วิธีในการผ่าตัดที่บ่าบิ่นของเธอสร้างความวุ่นวายภายในโรงพยาบาล

ฤดูกาลที่สาม

ศูนย์การแพทย์พัฒนาแห่งชาติ หนึ่งในศูนย์การแพทย์ที่ดีที่สุดในประเทศญี่ปุ่น ท่ามกลางการแย่งชิงอำนาจระหว่างฝั่งตะวันออก "โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยโทเทย์" และฝั่งตะวันตก "โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเซย์เคียว" ไดมอนถูกเรียกตัวมาเพื่อลดความขัดแย้งดังกล่าว

ตอนพิเศษ

นักสเกตลีลาเข้ารับการรักษาที่ศูนย์การแพทย์คุโรสึ ซึ่งจะทำการรักษาด้วยยาที่พวกเขาวิจัยขึ้นมาโดยปราศจากการผ่าตัด ไดมอนไม่เห็นด้วยและยืนยันที่จะผ่าตัด แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น

ฤดูกาลที่สี่

ไดมอนกลับเข้าทำงานให้กับโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยโทเทย์ที่กำลังประสบปัญหาด้านภาพลักษณ์ "ซูเปอร์ด็อกเตอร์" ถูกว่าจ้างเพื่อกอบกู้สถานการณ์ดังกล่าว[2]

ฤดูกาลที่ห้า

"คนไข้มาก่อน" คือหลักในการทำงานที่ไดมอนต้องเข้ามาช่วยขับเคลื่อนให้เกิดจริงในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยโทเทย์ คู่ปรับของเธอคือประธานสโมสรแพทย์ญี่ปุ่น

ฤดูกาลที่หก

สถานะทางการเงินของโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยโทเทย์กำลังอยู่ในช่วงตกที่นั่งลำบาก ทำให้อนาคตของโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยนั้นอยู่ในอันตราย อดีตแพทย์และนักลงทุนถูกเชิญเพื่อเข้ามาช่วยกอบกู้สถานการณ์ดังกล่าว การลดต้นทุน การตัดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น การสับเปลี่ยนของหัวหน้าแผนกที่มีประสิทธิภาพมากกว่า และการนำปัญญาประดิษฐ์มาใช้คือแผนของเขา[3]

ฤดูกาลที่เจ็ด

ไดมอนต้องพบเจอกับปัญหาโรคระบาดครั้งใหญ่ในรอบ 100 ปี ทำให้การแพทย์ทั่วโลกต้องหยุดชะงัก การผ่าตัดที่ไม่จำเป็นถูกปัดตกไป และให้ความสำคัญกับการรักษาโดยใช้ยาในแผนกอายุรกรรม[4]