หม่อมเจ้าพระธรรมุณหิศธาดา[1] (9 พฤษภาคม พ.ศ. 2381 - 12 ธันวาคม พ.ศ. 2450) (พระนามเดิม:หม่อมเจ้าสีขเรศ; ราชสกุล: มหากุล) เป็นพระโอรสพระองค์ที่ 10 ในพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงมหิศวรินทรามเรศร์ ประสูติในรัชกาลที่ 3 เมื่อวันพุธที่ 9 พฤษภาคม ตรงกับแรม 1 ค่ำ เดือน 6 ปีจอ จ.ศ. 1200 พ.ศ. 2381เมื่อยังทรงพระเยาว์ พระบิดาได้ถวายไว้เล่าเรียนในสำนักพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวแต่ครั้งยังทรงผนวชอยู่วัดบวรนิเวศราชวรวิหาร ถึงรัชกาลที่ 4 ทรงผนวชเป็นสามเณรเมื่อปีกุน พ.ศ. 2394 แล้วประทับอยู่วัดบวรนิเวศวิหาร ได้เข้าแปลพระปริยัติธรรมเฉพาะพระพักตร์พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้เป็นเปรียญธรรม 4 ประโยค[2] ถึงปี พ.ศ. 2398 ทรงผนวชเป็นพระภิกษุที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นบวรรังสีสุริยพันธ์เป็นพระอุปัชฌาย์ ได้รับพระนามฉายาว่า วุฑฺฒิสฺสโร ผนวชแล้วประทับอยู่วัดบวรนิเวศวิหารต่อมา ปี พ.ศ. 2407 พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงตั้งหม่อมเจ้าพระสีขเรศเป็นพระราชาคณะที่ หม่อมเจ้าพระธรรมมุณหิศธาดา ในรัชกาลต่อมา เมื่อพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงผนวชในปี พ.ศ. 2416 หม่อมเจ้าพระธรรมมุณหิศธาดาได้ร่วมเป็นคณปูรกะในคราวทรงผนวชนั้นด้วย ถึงปี พ.ศ. 2438 ทรงเลื่อนตำแหน่งให้เสมอพระราชาคณะชั้นธรรมในราชทินนามเดิม[3]หม่อมเจ้าพระธรรมุณหิศธาดา ประชวรด้วยโรคชรามานาน สิ้นชีพิตักษัยเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2450 ปีมะแม เวลาเช้า 3 โมงเศษ[4] ได้รับพระราชทานเพลิงพระศพ ณ เมรุปูน วัดสระเกศราชวรมหาวิหาร เมื่อวันที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2451[5][6]