มีหลักฐานทางโบราณคดีพบว่าได้มีการเริ่มใช้งานหอกซัดและกระบองขว้างตั้งแต่ช่วงปลายยุคหินเก่า มีการค้นพบวัตถุที่มีลักษณะคล้ายหอก 7 ชิ้นในเหมืองถ่านหินที่เมือง Schöningen ประเทศเยอรมนี จากการวิเคราะห์อายุจากการลำดับชั้นหิน ที่พบวัตถุดังกล่าวคาดว่ามีอายุมีอายุราว 400,000 ปี โดยชิ้นส่วนที่ขุดพบทำมาจากลำต้นของสปรูซ (Spruce) มีความยาวระหว่าง 1.83 ถึง 2.25 เมตร มันถูกประดิษฐ์ให้มีส่วนที่หนาและหนักอยู่บริเวณปลายด้านหน้าของด้ามหอกซัด ศูนย์โน้มถ่วงที่อยู่ด้านหน้าเหล่านี้แสดงว่ามีการใช้งานอาวุธด้ามยาวชนิดนี้ในลักษณะหอกซัด มีการค้นพบซากดึกดำบรรพ์ของม้าที่แผลบริเวณไหล่ซึ่งถูกบาดด้วยอาวุธขว้าง มีอายุประมาณ 500,000 ปี ค้นพบที่เหมืองหินกรวดในหมู่บ้าน Boxgrove ประเทศอังกฤษ ซึ่งจากการศึกษาพบว่าบาดแผลอาจเกิดขึ้นจากหอกซัด[1][2][3]