ห้าเผ่าคนเถื่อนหรือเรียกอีกอย่างว่า หวู่ฮู เป็นประวัติศาสตร์จีนที่ถูกเรียกกันสำหรับบุคคลที่ไม่ใช่ชาวจีนซึ่งได้อพยพมาจากทางเหนือของแผ่นดินจีนในยุคราชวงศ์ฮั่นตะวันออก และหลังจากนั้นก็ได้ล้มล้างราชวงศ์จิ้นตะวันตกและสถาปนาอาณาจักรของพวกเขาเองขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 4-5[1][2][3][4] ชาวเผ่าที่ได้ถูกจัดกลุ่มเป็นห้าเผ่าคนเถื่อนคือ เผ่าซองหนู (匈奴) เผ่าเจี๋ย (羯) เผ่าเซียนเป่ย (鲜卑) เผ่าตี (氐) และเผ่าเซียง (羌)[1][3][5] ในกลุ่มชาติพันธุ์​ชนเผ่าทั้งห้ากลุ่ม เผ่าซองหนูและเผ่าเซียนเป่ยเป็นชนร่อนเร่จากสเตปป์ทางตอนเหนือ เอกลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของเผ่าซองหนูนั้นไม่มีความแน่นอน แต่เซียนเป่ยนั้นจะมีความคล้ายคลึงกับชนเผ่ามองโกล เผ่าเจี๋ยนั้น คนในเผ่าล้วนเลี้ยงสัตว์ด้วยทุ่งหญ้า อาจจะเป็นส่วนย่อยของเผ่าซองหนู ที่น่าจะเป็นชาวเยนีเซย์ (Yeniseian)[6] เผ่าตีและเซียงนั้นมาจากที่ราบสูงทางตะวันตกของจีน[1] เผ่าเซียงเป็นพวกคนเลี้ยงสัตว์เป็นส่วนใหญ่และพูดเป็นภาษาจีน-ทิเบต(ทิเบต-พม่า) ในขณะที่เผ่าตีล้วนเป็นชาวนาที่อาจจะพูดเป็นภาษาจีน-ทิเบต[7] หรือภาษาเตอร์กิก[8]