ในช่วงระหว่างสงครามปลดปล่อยบังกลาเทศใน พ.ศ. 2514 ชาวโรฮีนจาที่อาศัยอยู่ตามแนวชายแดนมีโอกาสสะสมอาวุธที่ใช้ในสงครามเหล่านี้ ต่อมา ในวันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2515 ผู้นำกบฏมุญาฮิดีนที่เหลืออยู่คือซัฟฟาร์ได้จัดตั้งพรรคปลดปล่อยโรฮีนจาโดยซัฟฟาร์เป็นหัวหน้าพรรค รองหัวหน้าคือคืออัลดุล ลาติฟ และเลขาธิการคือมุฮัมมัด ญาฟาร์ ซัฟฟาร์ อาจิบ ซึ่งเป็นผู้สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยย่างกุ้ง เริ่มต้นมีสมาชิก 200 คน ต่อมาเพิ่มเป็น 500 คนใน พ.ศ. 2517 พรรคนี้มีฐานที่มั่นในเมืองบูทิด่อง หลังจากการปราบปรามของทหารพม่าในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2517 ซัฟฟาร์และคนสนิทหนีไปยังบังกลาเทศและบทบาทของเขาได้หายไป

หลังจากการล้มเหลวของพรรคปลดปล่อยโรฮีนจา มุฮัมมัด ญาฟาร์ ฮาบิบได้จัดตั้งแนวร่วมนักรบโรฮีนจาใน พ.ศ. 2517 โดยมีทหาร 70 คนโดยฮาบิบเป็นหัวหน้าพรรค รองหัวหน้าพรรคคือนูรุล อิสลาม ซึ่งเป็นทนายความในย่างกุ้ง และผู้บัญชาการสูงสุดของพรรคคือมูฮัมมัด ยูนุสซึ่งเป็นหมอ ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2521 รัฐบาลของเน วินได้ใช้ยุทธการราชามังกรในยะไข่เพื่อตรวจสอบผู้อพยพอย่างผิดกฎหมายในพม่า เมื่อนำยุทธการนี้มาใช้ในยะไข่ มีผู้อพยพราวหมื่นคนข้ามพรมแดนไปยังบังกลาเทศ ชาวโรฮีนจาจากพม่าได้ลุกฮือขึ้นตามแนวชายแดนบังกลาเทศ[1][2][3] กลุ่มของทหารหัวรุนแรงอย่างแนวร่วมนักรบโรฮีนจาใช้โอกาสนี้ในการระดมคนมาร่วมรบ ต่อมาในราว พ.ศ. 2523 กลุ่มหัวรุนแรงได้แยกออกมาจากแนวร่วมนักรบโรฮีนจา และตั้งองค์กรของตนเองขึ้นคือ องค์การความเป็นปึกแผ่นโรฮีนจานำโดยมูฮัมมัด ยูนุส ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นองค์กรทางทหารที่สำคัญของชาวโรฮีนจา องค์กรนี้เน้นความเชื่อทางศาสนา ทำให้ได้รับการสนับสนุนจากโลกมุสลิมได้แก่ JeI ในบังกลาเทศและปากีสถาน ฆุลบุดดิน เฮกมัตยัร ฮิซ-อี-อิสลามี ในอัฟกานิสถาน ฮิซ-อุล-มุญาฮิดีนในรัฐชัมมูและกัศมีร์ และองค์กรยุวชนอิสลามแห่งมาเลเซีย

กลุ่มทางทหารของชาวโรฮีนจาอีกกลุ่มหนึ่งคือแนวร่วมอิสลามโรฮีนจาอาระกันก่อตั้งเมื่อ พ.ศ. 2529 โดยนูรุล อิสลาม องค์กรนี้มาจากส่วนที่เหลืออยู่ของแนวร่วมนักรบโรฮีนจา