อักษรอาหรับเข้าสู่โซมาเลียในราวพุทธศตวรรษที่ 18 โดยเชค ยูซุฟ บิน อะห์หมัด อัลกอเนน เขาได้จัดตั้งการสอนอัลกุรอ่าน และได้พัฒนาการเขียนภาษาโซมาลีด้วยอักษรอาหรับ เนื่องจากมีวาดาอัดชาวโซมาลีจำนวนมากที่ใช้อักษรอาหรับเขียนภาษาโซมาลี จึงมีการปรับปรุงโดยเชค อูวาย อัลบาราวีในราวพุทธศตวรรษที่ 24 โดยใช้กับสำเนียงมาอายในโซมาลีใต้ซึ่งในเวลานั้นใกล้เคียงกับสำเนียงมาตรฐานของภาษาโซมาลี

อักษรวาดาอัดจะไม่สามารถเข้าใจได้โดยชาวโซมาลีที่เรียนภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ในโรงเรียน ต่อมา ในราว พ.ศ. 2473 โซมาลิแลนด์ที่อยู่ภายใต้การอารักขาของอังกฤษ มูฮัมหมัด อับดี มากาฮีอิล ได้พยายามปรับมาตรฐานอีกครั้ง ต่อมาในราว พ.ศ. 2493 นักภาษาศาสตร์ชาวโซมาลี มูซา ฮายี อิสมาอิล ฆาลาล ได้เสนอการปรับปรุงอักษรอาหรับเพื่อเขียนภาษาโซมาลี โดยเพิ่มสัญลักษณ์ที่เรียกว่าสระโซมาลี ซึ่งถือว่าใช้ออกเสียงภาษาโซมาลีได้ใกล้เคียงที่สุด