เมื่อตัวอย่างวัสดุถูกดึงในทิศหนึ่ง อีกสองทิศจะบางลง อัตราส่วนปัวซง (ν, μ {\displaystyle \mu } ) ซึ่งเป็นชื่อหลังของ ซีเมอง ปัวซง เป็นค่าที่วัดได้เนื่องจากความบางลงนี้ อัตราส่วนปัวซงเป็นอัตราส่วนการหดสั้นสัมพัทธ์ คือ ความเครียด หรือความเครียดตามขวาง (ตั้งฉากกับแรงที่กระทำ) หารด้วยความเครียดที่ขยายออกสัมพัทธ์ (ในทิศเดียวกับแรงที่กระทำ) สำหรับวัสดุแบบ perfectly incompressible อัตราส่วนปัวซงจะมีค่าเท่ากับ 0.5 พอดี ส่วนวัสดุทางวิศวกรรมในทางปฏิบัติส่วนใหญ่จะมีค่า ν ระหว่าง 0.0 ถึง 0.5 คอร์กจะมีค่าใกล้ 0.0 เหล็กส่วนใหญ่อยู่ที่ประมาณ 0.3 และยางมีค่าเกือบ 0.5 ในบางวัสดุ เช่นโฟมของพอลิเมอร์ส่วนใหญ่ จะมีค่าอัตราส่วนปัวซงเป็นลบ ถ้า auxetic material เหล่านี้ถูกดึงในทิศหนึ่ง มันจะหนาขึ้นในทิศที่ตั้งฉากกับมันด้วยสมมุติว่าวัตถุถูกอัดตามแนวแกน y (ดูภาพ 1) :เมื่อ ν y x {\displaystyle \nu _{yx}} คือค่าอัตราส่วนปัวซง ϵ x {\displaystyle \epsilon _{x}} คือความเครียดตามขวาง และ ϵ y {\displaystyle \epsilon _{y}} คือความเครียดตามแกนของแรงในการมองอย่างผิวเผิน อัตราส่วนปัวซงที่มากกว่า 0.5 ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ เพราะที่ความเครียดค่าหนึ่ง วัสดุจะมีปริมาตรเข้าใกล้ศูนย์ และถ้ามากกว่านั้นวัสดุจะมี "ปริมาตรเป็นลบ" อย่างไรก็ตาม ค่าอัตราส่วนปัวซงที่ประหลาดมักจะเป็นผลจากวัสดุที่มีโครงสร้างซับซ้อน