เมื่ออาณาจักรโคกูรยอแตกใน พ.ศ. 1211 ในครั้งนั้นมีผู้คนกลุ่มต่าง ๆ เป็นจำนวนมากอพยพหลบหนีออกจากโคกูรยอไปอย่างกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทางไปอาศัยอยุ่อย่างกระจัดกระจายในที่ต่าง ๆ กระทั่งใน พ.ศ. 1239 ราชวงศ์ถังเกิดสงครามกับพวกคิตัน ซึ่งเป็นชนเผ่าเร่ร่อนกลุ่มหนึ่งที่มาตั้งหลักแหล่งอยู่ในแมนจูเรีย ช่วงเวลานั้นเองที่มีชาวโคกูรยอที่กระจัดกระจายไป ได้พยายามรวมตัวกันขึ้นใหม่เพื่อหมายไปตั้งถิ่นฐานเดิมในโคกูรยอ คนกลุ่มนี้นำโดย กอลโกล จุงซัง พาคนเหล่านี้กลับขึ้นไปยังดินแดนตอนเหนือ แต่ระหว่างทาง กอลโกล จุงซัง เกิดเสียชีวิตลง หน้าที่การนำต่อมาจึงเป็นของบุตรชายคือ แท โจยอง ผู้นำคนต่อไป จนกระทั่งถึงตอนเหนือของโคกูรยอเดิม แล้วตั้งถิ่นฐานใหม่ตรงบริเวณมณฑลจี้หลิน ของจีนในปัจจุบัน แล้วสร้างเมืองหลวงใหม่ขึ้น คือ เมืองทงกยอง แล้วเรียกแผ่นดินที่ปักหลักใหม่แห่งนี้ว่า อาณาจักรจิน โดยถือว่าเป็นอาณาจักรสืบต่ออาณาจักรโคกูรยอในระหว่างนั้นจีนยังตกอยู่ในปัญหาความขัดแย้งทั้งภายในและภายนอก จึงปล่อยให้จักรวรรดิแห่งนี้ตั้งตัวเติบโตขึ้นมาเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกัน ชิลลาก็ไม่สามารถแผ่อิทธิพลขึ้นไปถึง เนื่องจากถ้านำทัพขึ้นไปก็อาจต้องสู้รบกับชนเผ่าเร่ร่อนเผ่าอื่น ๆ ที่อาศัยอยู่ในบริเวณนั้นด้วย อาจต้องเสียทีถูกจักรวรรดิใหม่แห่งนี้ตีกลับมาได้ ในขณะที่อาณาจักรจินเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ นั้น ต่อมาราชวงศ์ถังได้พยายามจะให้จักรวรรดิแห่งนี้เข้ามาเป็นเขตอำนาจของจีนเพื่อเป็นรัฐกันชนกับชนเผ่าเร่ร่อนทางเหนือใพ.ศ. 1256 ราชวงศ์ถังจึงได้ประกาศให้จักรวรรดิแห่งนี้เป็นมณฑลหนึ่งของจีน และเนื่องจากทำเลที่ตั้งอยู่ติดกับคาบสมุทรเหลียวตงของจีนที่ล้อมรอบทะเลป๋อไห่ จึงเรียกมณฑลนี้ว่ามณฑลป๋อไห่ แต่ชาวจินเองถือว่าตนเป็นจักนวรรดิโดยสมบูรณ์ แท โจยอง ก็ดำรงสถานะเป็นจักรพรรดิของจักรวรรดิแห่งนี้ ซึ่งจีนเองก็ยินยอมรับสถานะความเป็นจักรพรรดิของ แท โจยอง แต่ยังคงถือว่าเป็นเขตอำนาจของจีนอยู่เช่นนั้นและจากการที่จีนเรียกดินแดนนี้ว่าป๋อไห่ อาณาจักรแห่งนี้จึงถูกเรียกว่า พัลแฮ ซึ่งเป็นภาเกาหลีมากกว่าที่จะเรียกว่าอาณาจักรจิน