อาสนวิหารนี้สร้างในปี ค.ศ. 1247 โดยพระบัญชาของพระเจ้าหลุยส์ที่ 9 แห่งฝรั่งเศส เพื่อเป็นโบสถ์ที่จะทดแทนสักการสถานโบราณซึ่งถูกทำลายในระหว่างสงครามปิดล้อมเมืองในปีค.ศ. 1240 โดยกองทัพของแรมงที่ 2 แห่งทร็องกาแวล ซึ่งโบสถ์แห่งใหม่นี้มีขนาดไม่แตกต่างจากของเดิมมาก จนในที่สุดจึงมีความจำเป็นต้องขยายแบบให้ใหญ่ขึ้นอีกในปีค.ศ. 1283

ในสมัยที่มีเหตุการณ์เพลิงไหม้ครั้งใหญ่จากการเผาทำลายโดยกองทัพของเอ็ดเวิร์ด เจ้าชายดำในปีค.ศ. 1355 ซึ่งเป็นยุคแห่งสงครามและความขัดแย้งระหว่างอังกฤษกับฝรั่งเศส โบถส์แห่งนี้เป็นเพียงสถานที่แห่งเดียวที่ยังยืนหยัดมาได้ถึงแม้ว่าจะอยู่ในสภาพย่ำแย่ก็ตาม ซึ่งต่อมาเมื่อการมีบูรณะซ่อมแซมจึงได้มีการตัดสินใจเพิ่มองค์ประกอบแบบป้อมปราการเข้าไปด้วย ซึ่งสามารถเห็นได้ชัดในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณระดับเดียวกับมุขโค้งด้านสกัด ในบริเวณใกล้เคียงเป็นที่ตั้งของหอสังเกตการณ์ทรงกระบอกสูง นอกจากนี้โดยรอบโบสถ์ยังมีคูเมืองกว้างกว่า 10 เมตรเพื่อใช้ป้องกันข้าศึก และต่อมาได้ถูกถมและเปลี่ยนเป็นถนนสาธารณะในคริสต์ศตวรรษที่ 19

ในปีค.ศ. 1803[2] ได้มีการย้ายที่ตั้งของมุขนายกจากอาสนวิหารนักบุญนาแซร์แห่งเบซีเยซึ่งเริ่มมาตั้งแต่ยุคกลางมาที่โบสถ์นักบุญมีคาเอลแห่งนี้แทน จึงได้มีการยกฐานะของโบสถ์แห่งนี้ขึ้นเป็นอาสนวิหารอย่างสมบูรณ์

ต่อมาได้มีแผนการบูรณะปรับปรุงหลังจากการย้ายที่ตั้งของมุขนายกมาที่แห่งใหม่นี้เพื่อให้มีความเหมาะสมแก่ฐานะ แต่ก็ถูกขัดขวางอีกโดยอัคคีภัยในปีค.ศ. 1849 ซึ่งทำให้แผนการปรับปรุงต้องหยุดชะงักลงไปชั่วขณะ จนกระทั่งปีค.ศ. 1857 งานบูรณะและปรับปรุงอาสนวิหารนี้ถูกมอบให้แก่สถาปนิกคนสำคัญของยุค เออแฌน วียอแล-เลอ-ดุก พร้อมกับช่างฝีมือชั้นเอกชาวการ์กาซอน