อาสนวิหารแห่งนี้เคยเป็นที่ตั้งแห่งแรกของมุขมณฑลซีมีเย ซึ่งตั้งอยู่ในเขตเมืองเกเมเนลุม (Cemenelum) ซึ่งเป็นเมืองท่าในสมัยโรมโบราณ และต่อมาได้รวมกับมุขมณฑลนิสในปี ค.ศ. 465 ซึ่งอาสนวิหารแห่งนี้ได้กลายเป็นที่ตั้งของของมุขนายกแห่งนิส (Bishop of Nice)

อาสนวิหารแห่งแรกตั้งอยู่บนเนินเขา สร้างในแบบสถาปัตยกรรมก่อนโรมาเนสก์ (Pre-Romanesque style) ในสมัยช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 10[1] บริเวณแท่นบูชาได้รับการเสกในปี ค.ศ. 1049 อาคารประกอบด้วยทางเดินกลาง 3 แถว กับบริเวณร้องเพลงสวดเชื่อมกับมุขโค้งด้านสกัดจำนวน 3 มุข[2] และไม่พบแขนกางเขน

ต่อมาในคริสต์ศตวรรษที่ 13 อาสนวิหารแห่งนี้อยู่ในสภาพทรุดโทรมลงมาก จึงมีการบูรณะซ่อมแซมและต่อเติมบนแผนผังเดิม และขยายอาคารออกทางทิศตะวันออก ต่อมาในคริสต์ศตวรรษที่ 15 มีการก่อสร้างชาเปลเพิ่มเติ่มหลายแห่ง จากการยืนยันโดยสารตราพระสันตะปาปาของสมเด็จพระสันตะปาปามาร์ตินที่ 5 ในปีค.ศ. 1429[3]

ภายหลังต่อมาความสำคัญของอาสนวิหารต่อการปกครองของมุขมณฑลค่อย ๆ ลดความสำคัญลง โดยย้ายไปตั้งอยู่ที่โบสถ์นักบุญเรปารัต (ต่อมาเป็นอาสนวิหารแม่พระและนักบุญเรปารัตแห่งนิส) ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 16 โดยมีผลอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1590

อดีตอาสนวิหารแห่งนี้ได้ถูกทำลายลงเป็นผลของการบุกปิดล้อมเมืองนิส โดยพระบัญชาของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 นำโดยนีกอลา กาตีนา ในปี ค.ศ. 1691 และต่อมาได้ถูกรื้อถอนลงในปี ค.ศ. 1706[4]