เมื่อประมาณพุทธศักราช ๒๓๖๓ ในสมัยสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๓ ได้มีราษฎรกลุ่มหนึ่งอพยพครอบครัวมาจากจังหวัดอุบลราชธานี มาตั้งถิ่นฐานอยู่ทางทิศตะวันตกของลำห้วยทราย และได้จับจองหักร้างถางพล เพราะเห็นว่าจะทำให้นาได้ ผลดี เนื่องจากเป็นบริเวณที่มีร่องน้ำไหลซึม เรียกว่าแหล่งที่ซึมชาวบ้าน เรียกว่า (ร่องคำหรือฮ่อมคำ) เรียกกันต่อมาว่า "ร่องคำ" อำเภอร่องคำเดิมชื่อบ้านกุดลิง หมู่บ้านเดิมตั้งอยู่ริมห้วยทราย ซึ่งมีกุดอยู่กุดหนึ่งมีลิงอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก ชาวบ้านจึงเรียกว่ากุดลิง จึงขนานนามว่าบ้านกุดลิง ต่อมาชาวบ้านกุดลิงมีพลเมืองหนาแน่นมากขึ้น จึงได้ขยายหมู่บ้านออกไปทางทิศเหนืออีกหมู่บ้านหนึ่ง ต่อมาราษฎรอพยพมาตั้งบ้านเรือนมากขึ้นการติดต่อราชการกับอำเภอกมลาไสยยากลำบากเพราะท้องถิ่นอยู่ห่างไกลตัวอำเภอ การคมนาคมไม่สะดวก เพื่อเป็นการแก้ปัญหาดังกล่าว กระทรวงมหาดไทยจึงประกาศตั้งเป็นกิ่งอำเภอร่องคำขึ้น เมื่อวันที่ ๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๖ ให้มีเขตการปกครองรวม ๒ ตำบล คือ ตำบลร่องคำ และ ตำบลสามัคคี ตั้งที่ว่าการกิ่งอำเภอที่ตำบลร่องคำ ให้ขึ้นอยู่เขตการปกครองอำเภอกมลาไสย จังหวัดกาฬสินธุ์ และวันที่ ๔ พฤศจิกายน ๒๕๓๖ ได้รับแต่งตั้งเป็นอำเภอร่องคำ [2]