หลังจากกัมพูชาได้รับเอกราช ตัมเข้าร่วมกับระบอบสังคม ได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงกิจการภายในระหว่าง พ.ศ. 2507 – 2509 เขามีความเกี่ยวข้องกับการจับกุม เปรียบ อินซึ่งเป็นญาติของเขาและเป็นสมาชิกเขมรเสรีที่เป็นฝ่ายต่อต้านพระนโรดม สีหนุ เปรียบ อินถูกประหารชีวิตในที่สุด นอกจากนั้น เขายังเกี่ยวข้องกับรัฐประหาร พ.ศ. 2513 และเป็นผู้ประกาศจัดตั้งสาธารณรัฐเขมรในฐานะประธานสภาแห่งรัฐเมื่อเดือนตุลาคม พ.ศ. 2513[1]

หลัง พ.ศ. 2513 ตัมมีความขัดแย้งกับผู้นำรัฐประหารคือ ลน นล มากขึ้น โดยลน นลเข้ามาครอบงำสภาแห่งชาติในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2514 ต่อมา ใน พ.ศ. 2515 อิน ตัมลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีโดยมีคู่แข่งคือลน นล และแกว อิน ผลการเลือกตั้งปรากฏว่าอิน ตัมได้อันดับที่สองโดยได้คะแนน 24% ส่วนลน นลได้รับเลือกตั้ง พรรคประชาธิปไตยของอิน ตัมถูกขัดขวางไม่ให้ลงแข่งขันในการเลือกตั้งสมาชิกสภาเช่นเดียวกับพรรคสาธารณรัฐของพระสีสุวัตถิ์ สิริมตะ ทำให้พรรคสาธารณรัฐสังคมนิยมของลน นล และลน นนได้รับการเลือกตั้ง

ในเวลาต่อมา อิน ตัมได้เป็นนายกรัฐมนตรีในรัฐบาลของลน นลเป็นเวลาหลายเดือน แต่เกิดความขัดแย้งจนเขาเลิกเล่นการเมืองไปอาศัยกับครอบครัวที่พระตะบอง โดยลอง โบเรตได้เป็นนายกรัฐมนตรีคนต่อมา เมื่อพนมเปญแตกในเดือนเมษายน พ.ศ. 2518 อิน ตัมยังอยู่ในนาของเขาที่ปอยเปต เขาเกือบถูกประหารชีวิตแต่หนีเข้าประเทศไทยได้ทันและเข้าร่วมกับกลุ่มต่อต้านเขมรแดงตามแนวชายแดน แต่ต่อมาเขาก็ลี้ภัยไปฝรั่งเศสและเดินทางต่อไปยังสหรัฐใน พ.ศ. 2519