อ่างสาคร หรือ
ขันสาคร (
อังกฤษ: Molten Sea หรือ Brazen Sea; ים מוצק yām mūṣāq "
ทะเลโลหะหลอม") เป็นอ่างขนาดใหญ่ใน
พระวิหารในเยรูซาเล็มที่โปรดให้สร้างโดย
ซาโลมอนเพื่อใช้ในการชำระกายของปุโรหิต ถูกกล่าวถึงใน
1 พงศ์กษัตริย์ 7:23-26 และ
2 พงศาวดาร 4:2-5 ตั้งอยู่มุมด้านตะวันออกเฉียงใต้ของลานชั้นใน ใน
คัมภีร์ไบเบิลระบุว่าอ่างสาครมีความสูง 5
ศอก (2.25 เมตร) มีเส้นผ่านศูนย์กลางยาว 10 ศอก (4.5 เมตร) จากขอบหนึ่งไปอีกขอบหนึ่ง และมีเส้นรอบวงยาว 30 ศอก (13.5 เมตร) ขอบของอ่างทำเหมือนขอบถ้วยหรือเหมือนกับดอก
พลับพลึงบาน
[1] และมีความหนา 1 คืบ (7.5 เซนติเมตร) ตัวอ่างสาครวางอยู่บนหลังของรูป
วัว 12 ตัวที่ยืนหันหน้าออกไปด้านนอก อ่างสาครสามารถบรรจุน้ำได้ 2,000 หรือ 3,000
บัท (
1 พงศ์กษัตริย์ 7:26 และ
2 พงศาวดาร 4:5) คือประมาณ 40,000 ลิตรหรือ 60,000 ลิตร ความจริงที่ว่าอ่างชำระนั้นมีขนาดใหญ่เกินกว่าจะเข้าใช้จากด้านบนทำให้มีแนวคิดว่าว่าน้ำน่าจะไหลจากอ่างลงในสู่ภาชนะย่อยด้านล่าง เดิมน้ำในอ่างสาครจัดหามาให้โดย
ชาวกิเบโอน แต่ภายหลังน้ำนำมาโดยรางน้ำจาก
สระของซาโลมอน อ่างสาครสร้างจาก
ทองเหลืองหรือ
สัมฤทธิ์ซึ่งซาโลมอนนำมาจากเมืองที่ยึดมาจาก
ฮาดัดเอเซอร์กษัตริย์แห่ง
โศบาห์ (1 พงศาวดาร 18:8) ภายหลัง
อาหัสทรงย้ายตัวอ่างลงจากรูปวัววางไว้บนพื้นหิน (2 พงศ์กษัตริย์ 16:17) ท้ายที่สุดอ่างสาครถูกทำลายโดย
ชาวเคลเดีย (2 พงศ์กษัตริย์ 25:13)