ราชวงศ์ฮั่น

เมื่อ 111 ปีก่อนคริสตกาล กองทัพของจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้พิชิตรัฐกบฏลำอวด (南越 หนานเยฺว่) และจัดตั้งพื้นที่เป็นเขตการปกครองระดับปู้ (部 bù) หรือเขตชื่อเกาจี (交阯 เจียวจื่ิอ) ภายใต้การปกครองของข้าหลวงหรือชื่อฉื่อ (zh:刺史 (cìshǐ) vi:thứ sử) นอกจาก 6 เมือง (จฺวิ้น) ดั่้งเดิม (หนานไห่, เหอผู่, ซังงาว (ชางอู่), ยฺวี่หลิน, เกาจี (เจียวจื่อ) และจิ่วเจิน) ราชวงศ์ฮั่นยังยึดครองอาณาเขตใหม่ในไหหลำรวมถึงพื้นที่ทางใต้ของด่านงาง และก่อตั้งเป็นเมืองจูหยา, ตานเอ่อร์ และรื่อหนาน[1] ในปี ค.ศ. 203 เขตเกาจี หรือ เจียวจื่อปู้ (交趾部 Jiāozhǐ bù) ได้เลื่อนฐานะเป็นโจวหรือมณฑลในชื่อ เกาจิ๋ว หรือ เจียวโจว (交州 Jiāozhōu)

ง่อก๊ก

ราชวงศ์จิ้น

ราชวงศ์ใต้

อาณาจักรหวั่นซวน

ราชวงศ์สุยและถัง

ราชวงศ์หมิง