ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1960, บริษัทเบลล์ แอโรซิสเต็มส์ (Bell Aerosystems) ได้สร้างยานบินจรวดส่วนบุคคลที่เรียกว่า "เข็มขัดจรวดเบลล์" [5] หรือ "มนุษย์จรวด" สำหรับใช้งานในกองทัพสหรัฐ (US Army) โดยใช้ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์เป็นเชื้อเพลิง แนวคิดนี้ได้รับการฟื้นฟูขึ้นมาในปี 1990 และในทุกวันนี้ ยานบินจรวดส่วนบุคคลเหล่านี้สามารถที่จะถูกทำให้มีประสิทธิภาพเพิ่มมากขึ้น, สามารถควบคุมจัดการกำลังแรงผลักดันของตัวอุปกรณ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ การขับเคลื่อนเข็มขัดจรวดนี้จะทำงานร่วมกับไอน้ำร้อนยวดยิ่ง ถังบรรจุก๊าซ (gas cylinder) รูปทรงกระบอกถังหนึ่งจะบรรจุด้วยก๊าซไนโตรเจนไว้ และอีกสองถังรูปทรงกระบอกที่เหลือ จะบรรจุเชื้อเพลิงขับดันที่มีสภาพเป็นของเหลว คือ ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ที่มีความเข้มข้นสูง ก๊าซไนโตรเจนในถังที่ถูกเก็บไว้จะถูกปลดปล่อยออกมาขับดันเชื้อเพลิงที่มีสภาพเป็นของเหลว คือ ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ที่อยู่ในอีกคนละถัง ให้ออกมาละเลงปกคลุมลงบนตัวเร่งปฏิกิริยา (catalyst) [6] ที่ทำจากวัสดุชนิดหนึ่ง (มักจะเป็น โลหะจำพวก แพลตตินั่ม หรือ เงิน) ซึ่งจะทำปฏิกิริยาทางเคมีกันอย่างรุนแรงทันทีทันใดจนเกิดการแยกย่อยสลายของเหลวที่เป็นเชื้อเพลิงขับดันคือ ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์นี้ ให้กลายผลลัพธ์ออกมาเป็นก๊าซไอเสียที่มีแรงดันสูง ที่ประกอบด้วยส่วนผสมของไอน้ำร้อนยวดยิ่ง (superheated steam) และก๊าซออกซิเจน ที่มีอุณหภูมิประมาณ 740 องศาเซลเซียส ของไหลที่เป็นก๊าซไอเสียนี้จะถูกบังคับให้ไหลเป็นลำไอแรงขับดันสูงพุ่งตัวเข้าไปสู่ท่อโลหะที่ถูกหุ้มเอาไว้ด้วยฉนวนกันความร้อนรูปทรงโค้งที่มีอยู่สองท่อ ให้ไหลพุ่งทะลวงออกไปสู่ยังปลายของท่อที่มีหัวฉีดไอเสียติดตั้งอยู่สองหัวฉีดอย่างรวดเร็ว และจะระเบิดตัวแพร่กระจายออกสู่บรรยากาศภายนอกเป็นก๊าซไอเสียแรงดันสูงที่จะแผดเสียงคำรามดังกึกก้องแสบแก้วหูราวกับเสียงของ "ลมกรด" [7] [8] อันเป็นแหล่งกำลังสำคัญในการขับดันเพื่อการนี้