ปัจจุบัน แบบเครื่องบินได้รับการพัฒนาด้วยระบบการเขียนแบบด้วยคอมพิวเตอร์ (CAD Computer Aided Design) ผู้ประดิษฐ์สามารถสร้างสรรค์เครื่องบินแบบต่างๆ โดยใช้กรรไกรขนาดเล็ก หรือ มีดคัตเตอร์ ตัดตามแนวรอยแบบภาพวาดที่กำหนดให้ในแบบคอมพิวเตอร์ ทั้งนี้ผู้ประดิษฐ์ควรเก็บชิ้นส่วนทั้งหมดไว้ ในกล่องเพื่อป้องกันการพัดของลม เมื่อตัดชิ้นส่วนทุกชิ้นเสร็จเรียบร้อยแล้วให้พักรอไว้ โดยควรเก็บชื้นส่วนไว้ในสถานที่อับลมเพื่อป้องกันการปลิวหายของชิ้นส่วน เมื่อได้ชิ้นส่วนทั้งหมดพร้อมแล้วจึงเริ่มดัดชิ้นงานเป็นรูปทรงของชิ้นส่วนอากาศจริงตามความโค้งเว้านั้นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากต้องการความสมจริงของส่วนประกอบชิ้นนั้นๆ ควรใช้เครื่องมือเข้าช่วย ในการขึ้นรูป ได้แก่ แหนบ คีบ เข็มหมุด กด ดึง ดัน ตามสภาพโค้งงอของชิ้นส่วนอากาศยานชิ้นนั้นๆ

ในปี พ.ศ. 2552 นาย สตีเว่น เฮซ ช๊อคลี่ย์ เจ้าหน้าที่ภาคพื้นเอเชีย แปซิฟิค บริษัท ล๊อคฮีด มาร์ติน สหรัฐอเมริกา เกิดข้อสงสัยว่า ถ้าเครื่องบินล่องหนแบบ เอฟ-22 แรพเตอร์ กลายสภาพเป็น เครื่องบินกระดาษ จะมีท่าทางบินร่อน อย่างไร ซึ่งผลเมื่อได้ทำการพับ และประกอบเครื่องบินกระดาษจิ๋วเป็นครั้งแรก และทดสอบการบินร่อนเกาะอากาศโดย พลเรือโท ชุมพล ศิรินาวิน พบว่า เครื่องบินกระดาษจิ๋ว เอฟ-22 แรพเตอร์ สามารถบินเกาะอากาศ ในท่าทางบินผาดแผลง และมีท่าบินที่สวยงาม มีการลงจอดด้วยท่าทางที่น่าประทับใจยิ่ง และในการถ่ายทำสารคดีสะเก็ดข่าว สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 พบว่า เครื่องบินกระดาษจิ๋วจำลอง แบบ เอฟ-16 เอ ไฟท์ติ้ง ฟัลคอล สามารถบินเป็นเส้นตรง เป็นระยะทางถึง 32 เมตร ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องแปลกและน่าสนใจอย่างมาก

เมื่อได้ดัดพับชิ้นส่วนดังกล่าวแล้ว ให้ทำการประกอบชิ้นส่วนต่างๆ เข้าด้วยกัน โดยใช้ลำตัวของเครื่องบินจิ๋ว เป็นแกนกลางในการจัดตำแหน่งรูปทรงให้ถูกต้องตามหลักอากาศพลศาสตร์ (aerodynamic curve) ที่หากใส่ใจในรายละเอียดเล็กน้อยเหล่านี้ และสามารถวางจุดศูนย์ถ่วงกลาง (Center of Gravity CG) ได้ในตำแหน่งเหมาะสม เครื่องบินกระดาษจิ๋วก็จะสามารถร่อน และบินเกาะอากาศ (Glide and airborne capability)ได้ ซึ่งนับเป็นจุดเด่นที่แตกต่างสูงสุดของเครื่องบินกระดาษจิ๋วไทยเมื่อเทียบกับแบบโมเดลเครื่องบินอื่นๆ ทั่วโลก