บ่ายวันที่ 23 กรกฎาคม 2526 เครื่องบิน โบอิง 767-200 ของสายการบิน แอร์แคนาดา เที่ยวบินที่ 143 พร้อมผู้โดยสาร 61 คน และลูกเรือ 8 คน บินจาก ท่าอากาศยานนานาชาติมอนทรีอัล ปิแอร์ อิลเลียต ทรูโด ในมอนทรีอัลไปยังท่าอากาศยานนานาชาติเอ็ดมินตันเมืองเอ็ดมอนตัน ขณะที่บินไปได้ครึ่งทาง ที่ความสูง 41,000 ฟุต น้ำมันก็เกิดหมดกลางอากาศ ท่ามกลางความงงงวยของเหล่านักบิน เมื่อเครื่องยนต์ค่อยๆ ดับไปทีละตัว นักบินจึงตัดสินใจว่าจะลงจอดฉุกเฉินที่สนามบินเมืองวินนิเพกซึ่งใกล้ที่สุด โดยหวังว่าเครื่องยนต์ที่เหลืออยู่คงพอช่วยพยุงให้ไปถึงสนามบินได้มิหนำซ้ำ เครื่องยนต์ทั้งหมดเกิดดับสนิท ถึงตอนนี้สนามบินวินนิเพกอยู่ไกลเกินเกินกว่าจะไปถึงเสียแล้ว เวลาก็เหลือน้อยนิด เครื่องบินใหม่เอี่ยมหนัก 120 ตัน ราคา 40 ล้านดอลลาร์ กำลังร่วงลงด้วยความเร็ว 600 เมตร/นาที กัปตันโรเบิร์ต (บ๊อบ) เพียร์สัน และนักบินที่หนึ่ง เมาริซ ควินทอล ต่างพากันหาสถานที่ที่พอจะลงจอดได้ใกล้ที่สุด จนพบสนามบินเก่าแห่งหนึ่งในเมืองกิมลี่ ซึ่งตอนนี้แปลงร่างไปเป็นสนามแข่งรถ ถึงมันจะอยู่ห่างออกไปเป็นร้อยไมล์ แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น จำต้องลองเสี่ยงดวงสักครั้งแม้กัปตันเพียร์สันจะเป็นนักเล่นเครื่องร่อนมือฉมัง จึงมีทักษะที่จะช่วยแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ได้ ทว่า ขณะนั้นในสนามแข่งรถกำลังจัดงานวันครอบครัว ผู้คนกำลังตั้งโต๊ะปิคนิคกันอย่างสนุกสนาน ชาวบ้านตาดำๆ หารู้ไม่ว่า อีกไม่กี่อึดใจกำลังจะเกิดเรื่องลุ้นระทึกเกิดขึ้นในระยะประชิดตัวกัปตันเพียร์สันบังคับเครื่องบินที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นเครื่องร่อนไร้เครื่องยนต์ร่อนลงสนามบินกิมลี่อย่างทุลักทุเล ท่ามกลางผู้มาปิคนิคที่แตกฮือหนีตายกันจ้าละหวั่น แต่ถึงกระนั้นก็มีเพียงผู้ได้รับบาดเจ็บ 10 คน