เครื่องหมายการออกเสียงที่สำคัญได้แก่

• ฟัตฮะฮ์ َ (fatḥah) เป็นเส้นเฉียงบนตัวอักษร แสดงเสียงอะ คำว่า ฟัตฮะฮ์ (فتحة) เองหมายถึงการเปิดออก ซึ่งหมายถึงการเปิดออกของริมฝีปากเพื่อออกเสียงนี้ ตัวอย่าง เช่น

دَ อ่านว่า “ดะ” เมื่อตามด้วยอลิฟ ا จะแทนเสียงอา เช่น دَا อ่านว่า “ดา”

• กัสเราะฮ์ ِ (kasrah) รูปร่างเหมือนฟัตฮะฮ์ แต่เขียนไว้ข้างล่าง แสดงเสียงอิ เช่น دِ อ่านว่า “ดิ” ถ้าตามด้วยยาอ์ ﻱ แทนเสียงอี เช่น دِي อ่านว่า “ดี”
• ฎ็อมมะฮ์ ُ (ḍammah) เป็นเส้นโค้งขมวดเป็นปม อยู่เหนืออักษร แสดงเสียงอุ เช่น دُ อ่านว่า “ดุ” ถ้าตามด้วยวาว و แทนเสียงอู เช่น دُو อ่านว่า “ดู”
• ตันวีน (tanwīn) ـً ـٍ ـٌ ใช้กำหนดการลงท้ายทางไวยากรณ์ด้วย /อัน/ /อิน/ และ /อุน/ ในภาษาอาหรับโบราณมักใช้เชื่อมกับอลิฟ แต่ไม่ค่อยใช้ในภาษาสมัยใหม่
• ซุกูน ْ (sukūn) เป็นวงกลมเขียนบนตัวอักษรเพื่อแสดงว่าอักษรนั้นเป็นตัวสะกด และใช้แสดงเสียงสระประสม เช่น อยู่เหนือยาอ์แสดงเสียงสระไอ อยู่เหนือวาวแสดงเสียงสระเอา
• ชัดดะฮ์ ّ (šaddah) เป็นเครื่องหมายคล้าย "w" เมื่อเขียนบนอักษรแสดงว่าให้ออกเสียงอักษรเป็นสองตัวเช่น: دّ [dd]
• อักษร ﻱ (yāʼ) (มีจุดสองจุดข้างล่าง) เมื่ออยู่ท้ายคำแทนเสียงอี
• ฮัมซะฮ์ ء (hamzah) แสดงเสียง /อ/ ใช้บนอลิฟเมื่ออยู่ต้นคำ โดยใช้ร่วมกับฟัตฮะฮ์ กัสเราะฮ์ หรือฎ็อมมะฮ์ เมื่อเสียง /อ/ อยู่กลางคำใช้อลิฟเมื่อเป็นเสียงอะเท่านั้น ถ้าเป็นอิหรืออุใช้ฮัมซะฮ์บนยาอ์หรือวาว เช่น أَخ ([ʡax] พี่ชาย), ِإِسْرَائِيل ([ʡisrāỷīl] อิสราเอล), أُمْ ([ʡumm] แม่), نَشْأت ([našảt] จุดเริ่มต้น), ِإِسْرَائِيل ([ʡisrāỷīl] อิสราเอล - มีพยางค์ [ỷīl]), ِرَؤُوف ([raw̉ūf] กรุณา) การใช้ฮัมซะฮ์ในภาษาอาหรับต่างจากภาษาฮีบรูที่ใช้อลิฟแทนเสียง /อ/ เสมอไม่ว่าอยู่ส่วนใดของคำ
• มัดดะฮ์ آ, (maddah) เป็นเส้นโค้งเขียนบนอลิฟเพื่อแสดงเสียงอา แทนการเขียนอลิฟสองครั้ง: ﺁ ٓ
• ภาษาในทวีปแอฟริกาบางภาษาเช่นภาษาฮัวซา เพิ่มจุดขนาดใหญ่ใต้อักษรเมื่อต้องการแสดงเสียงเอ