เจ้าพระยาศรีวิไชยชนินทร์ มีนามเดิมว่าชม เป็นบุตรของพระสุรินทรามาตย์ (คล้าย) มารดาเป็นธิดาของพระยาศรีสหเทพ (เพ็ง)[2] เกิดเมื่อวันอังคารที่ 29 มีนาคม ปีฉลู พ.ศ. 2396 ได้ศึกษาภาษาไทยกับอาจารย์น้อย[3]

พ.ศ. 2407 ได้เข้ารับราชการเป็นมหาดเล็กในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจนสิ้นรัชกาล จนถึงต้นรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงโปรดให้ย้ายไปรับราชการในกรมพระราชวังบวรวิไชยชาญ ได้รับบรรดาศักดิเป็นจมื่นมณเฑียรพิทักษ์ ปลัดกรมตำรวจสนมทหารซ้าย ในปี พ.ศ. 2413 เมื่อกรมพระราชวังฯ ทิวงคต (พ.ศ. 2428) จึงย้ายมาสมทบกรมพระตำรวจในพระบรมมหาราชวัง ถึงปี พ.ศ. 2426 โปรดให้ติดตามพระยามหาอำมาตยาธิบดี (หรุ่น ศรีเพ็ญ) ผู้เป็นลุงทางฝ่ายมารดา ออกไปจัดราชการเมืองเขมราฐ เมืองมุกดาหาร และเมืองนครพนม และทำด่านตามแม่น้ำโขงไปจนถึงเขตแดนเขมร ต่อมาย้ายไปรับราชการในกระทรวงมหาดไทย จนวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2434 ได้รับบรรดาศักดิ์เป็นหลวงเสนีพิทักษ์ ถือศักดินา 800[4] และในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2438 ได้เลื่อนเป็นพระยาสุนทรบุรีศรีพิไชยสงคราม ผู้ว่าราชการเมืองนครไชยศรี ถือศักดินา 3,000[5] แล้วเลื่อนตำแหน่งเป็นสมุหเทศาภิบาลมณฑลนครไชยศรีในปี พ.ศ. 2441 ต่อมาวันที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2453 ได้รับพระราชทานสัญญาบัตรตั้งเป็นองคมนตรี[6] และในวันที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2454 ได้รับพระราชทานยศเป็นมหาอำมาตย์โท[7]

วันเสาร์ที่ 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2456 พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดเกล้าฯ ตั้งเป็นเจ้าพระยา มีราชทินนามว่า เจ้าพระยาศรีวิไชยชนินทร์ ปฐมนครินทร์วิบูลยศักดิ์ นิตยสวามิภักดิ์รามาธิบดี ศรีมณฑลิกาธิการวิสิษฐ ธรรมสุจริตกฤตัญญุการ พิริยแรงหาญราญทุรชน โสภณสุนทรารชุนวงษ์ บรมราชประสงค์สิทธิปฏิบัติ พุทธาทิรัตนสรณธาดา อุดมอาชวาธยาไศรย อภัยพิริยบรากรมพาหุ ดำรงศักดินา 10,000[8] ถึงปี พ.ศ. 2458 โปรดให้เปลี่ยนยศเป็นมหาเสวกโท[9]

เมื่ออายุมากขึ้น เจ้าพระยาศรีวิไชยชนินทร์เริ่มมีปัญหาสุขภาพ จึงโปรดให้ออกจากตำแหน่งแล้วย้ายมารับราชการในกระทรวงวัง ดำรงตำแหน่งผู้ช่วยเสนาบดีกระทรวงวัง พ.ศ. 2461 ท่านทุพพลภาพมากขึ้น จึงออกจากราชการและรับพระราชทานเบี้ยบำนาญ[3]