เต้าหู้เหม็นมีประวัติความเป็นมามาตั้งแต่สมัยราชวงศ์ชิง โดยในปีที่ 8 แห่งรัชสมัยสมเด็จพระจักรพรรดิคังซี (พ.ศ. 2212) มีบัณฑิตชื่อ หวังจื้อเหอ เข้ามาสอบจอหงวนที่ปักกิ่ง แต่สอบไม่ได้ จึงตัดสินใจตั้งรกรากอยู่ที่ปักกิ่งและหาเลี้ยงชีพด้วยการทำเต้าหู้ขาย จนกระทั่งเมื่อถึงวันหนึ่งในฤดูร้อนปีหนึ่ง เต้าหู้เกิดขายไม่หมดขึ้นมา หวังจื้อเหอจึงหั่นเต้าหู้เป็นชิ้นเล็กๆ โรยเกลือและชวงเจีย แล้วจึงเก็บไว้ในไห เมื่อเวลาผ่านไปนาน หวังจื้อเหอนึกถึงเต้าหู้ที่เก็บไว้ในไหขึ้นมา จึงลองนำออกมาดู พบว่าเต้าหู้มีกลิ่นเหม็นมากและเปลี่ยนเป็นสีเทาเขียว แต่พอลองชิมดูก็พบว่ามีรสชาติดี จึงได้ลองนำไปขายที่ตลาด และเต้าหู้เป็นก็เป็นที่ชื่นชอบของทุกคน[1]

ต่อมาในรัชสมัยจักรพรรดิกวางซวี เต้าหู้เหม็นได้กลายเป็นเครื่องเสวยในวัง เนื่องจากมีครั้งหนึ่งซูสีไทเฮามีพระอาการเบื่อพระกระยาหาร บรรดาข้าราชบริพารก็พยายามทำทุกทางให้พระองค์เสวย จนได้มีผู้หนึ่งนำเต้าหู้เหม็นมาจัดเรียงในภาชนะสวยงามและนำมาถวายแด่ซูสีไทเฮา พระองค์ได้ลองชิมและรับสั่งว่ามีรสชาติดีมาก ตั้งแต่นั้นมาเต้าหู้เหม็นจึงถูกบรรจุเป็นเครื่องเสวยของราชสำนักจีน[2]

ซูสีไทเฮาทรงเห็นว่าเต้าหู้เหม็นมีชื่อเรียกที่ไม่เพราะนัก จึงทรงเปลี่ยนชื่อเป็น ชิงฟัง(青方) ซึ่งแปลว่า จัตุรัสเขียว แต่ชื่อนี้ก็ไม่เป็นที่นิยมเท่าชื่อเดิม[1]