ในอดีตตำบลบางม่วงมีทำเลที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา (ปัจจุบันคือคลองอ้อมและคลองบางกอกน้อย) จึงเป็นพื้นที่หนึ่งในจังหวัดนนทบุรีที่มีการตั้งถิ่นฐานเป็นชุมชนมาตั้งแต่สมัยอยุธยาตอนต้น[1] หลักฐานชัดเจนที่บ่งชี้ความเป็นปึกแผ่นและความเจริญของชุมชนแถบนี้ตั้งแต่สมัยโบราณอยู่ที่วัดปรางค์หลวง (ปัจจุบันอยู่ในเขตเทศบาลตำบลบ้านบางม่วง) โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถาปัตยกรรมองค์พระปรางค์ซึ่งสันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในรัชสมัยสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 (พระเจ้าอู่ทอง)[1]

เมื่อมีการปฏิรูปการบริหารราชการและการปกครองท้องที่ในสมัยรัตนโกสินทร์ บริเวณที่ตั้งชุมชนบางม่วงก็มีฐานะเป็นตำบลบางม่วง ตำบลบางเลน และตำบลเสาธงหินตามกฎหมายลักษณะการปกครองท้องที่ โดยมีคลองอ้อมและคลองบางใหญ่เป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างตำบลทั้งสาม[2] ต่อมาตรงปากคลองบางใหญ่ซึ่งอยู่ในบริเวณชุมชนนี้เช่นกันได้กลายเป็นที่ตั้งของที่ว่าการอำเภอบางแม่นาง (ซึ่งเปลี่ยนชื่อเป็นอำเภอบางใหญ่ในภายหลัง)[3] จึงทำให้มีประชากรเข้ามาอาศัยอยู่ในพื้นที่หนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

จนกระทั่งในวันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2499 กระทรวงมหาดไทยจึงได้จัดตั้ง สุขาภิบาลบางม่วง ขึ้นครอบคลุมบริเวณชุมชนบางม่วง (บางใหญ่) ตรงปากคลองบางใหญ่ทั้งสองฝั่งคลองอ้อม เพื่อประโยชน์ในการทะนุบำรุงท้องถิ่นให้เจริญก้าวหน้า[4] และแม้ว่าการย้ายที่ว่าการอำเภอบางใหญ่ไปตั้งในสถานที่ใหม่ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2532 จะทำให้สภาพเศรษฐกิจของชุมชนบางม่วง (บางใหญ่เก่า) ซบเซาลง แต่ชุมชนแห่งนี้ก็ไม่ได้ถูกทิ้งร้างเสียทีเดียว[5]

ในวันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2538 ได้มีพระราชบัญญัติยกเลิกการปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบสุขาภิบาล และให้ยกฐานะสุขาภิบาลที่มีอยู่ทั่วประเทศในขณะนั้นเป็นเทศบาลตำบลทั้งหมด เนื่องจากโครงสร้างการปกครองในรูปแบบนี้ไม่สอดคล้องกับบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญและไม่เหมาะสมที่จะรองรับการกระจายอำนาจได้อย่างมีประสิทธิภาพ จากพระราชบัญญัติฉบับดังกล่าว จึงทำให้สุขาภิบาลบางม่วงได้รับการเปลี่ยนแปลงฐานะเป็น เทศบาลตำบลบางม่วง โดยมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 25 พฤษภาคม ปีเดียวกัน[6]