ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1899 ไม่นานหลังจากเข้าประจำการกับกองเรือบอลติก เจเนอรัลแอดมิรัลอะพรักซินได้แล่นเกยฝั่งบนเกาะฮอกแลนด์ในอ่าวฟินแลนด์ มันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้รับการกู้เรือ เนื่องจากเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันในปี ค.ศ. 1897 มีเรือประจัญบานของกองทัพเรือรัสเซียได้รับความเสียหายอีกลำ นั่นคือแกงกุต พวกลูกเรือเจเนอรัลแอดมิรัลอะพรักซินได้รับคำสั่งให้อยู่บนเรือเพื่อประคับประคองเรือให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่ออ่าวแข็งตัวในช่วงฤดูหนาว

ตามคำแนะนำของผู้บุกเบิกวิทยุ เอ.เอฟ. โพพอฟ ลูกเรือของเรือได้จัดตั้งสถานีวิทยุบนเกาะเพื่อประคับประคองการสื่อสารกับสำนักงานใหญ่ของกองเรือที่โครนชตัดท์ (ผ่านสถานีที่คีมิ) ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1900 หลังจากล่าช้าหลายสัปดาห์ ในขณะเดียวกัน พลเรือตรี ซิโนวี รอเชสทเวนสกี ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้นำในการปฏิบัติการกู้เรือ ผลของการลงดินเป็นสิ่งที่พยายามชักลากเจเนอรัลแอดมิรัลอะพรักซินให้เป็นอิสระไม่สามารถแก้ไขได้ รวมถึงตกอยู่ในอันตรายจากการอัปปาง และได้แทนที่วิธีของรอเชสทเวนสกีด้วยการจ้างบริษัทเหมืองแร่พลเรือนเพื่อเอาก้อนหินที่ยึดเจเนอรัลแอดมิรัลอะพรักซินออกด้วยระเบิดเล็ก ๆ ความช่วยเหลือในการกอบกู้คือเรือตัดน้ำแข็งยิร์มาก ในตอนแรกรอเชสทเวนสกีมีข้อสงสัยเกี่ยวกับประโยชน์ของยิร์มาก แต่มันได้พิสูจน์คุณค่าของมันในระหว่างปฏิบัติการ ซึ่งได้ข้อสรุปที่ประสบความสำเร็จในช่วงแรกของเดือนพฤษภาคม หลังจากเจเนอรัลแอดมิรัลอะพรักซินได้เป็นอิสระ มันก็ถูกลากกลับไปที่โครนชตัดท์เพื่อทำการซ่อมแซมที่จำเป็น[1]

ต่อมา เจเนอรัลแอดมิรัลอะพรักซิน และสองเรือพี่น้องของมัน แอดมิรัลอูชาคอฟ และแอดมิรัลเซเนียวิน ได้รับการจัดชั้นใหม่ในฐานะเรือป้องกันชายฝั่ง