คำอธิบายทั่วไป ของ เว็บออเทนทิเคชัน

เหมือนกับมาตรฐานไฟโดดั้งเดิมคือ U2F การยืนยันผู้ใช้ด้วยระบบเว็บออเทนทิเคชัน (เว็บออเทน) จะมีฝ่ายต่างๆ คือ เว็บไซต์, เว็บเบราว์เซอร์/ระบบรับบริการ (client) และออเทนทิเคเทอร์[1]

เว็บไซต์เป็นฝ่ายที่เรียกว่า WebAuthn Relying Party
เว็บเบราว์เซอร์/ระบบรับบริการเรียกว่า WebAuthn Client
ออเทนทิเคเทอร์จะเป็นแบบ FIDO2 ซึ่งทำงานร่วมกับระบบรับบริการได้

มาตรฐานเว็บออเทนระบุว่า ผู้อ้างว่าคือผู้ใช้ควรยืนยันแก่ผู้ตรวจสอบผู้ใช้คือ WebAuthn Relying Party อย่างไรว่าตนมีออเทนทิเคเทอร์แบบ FIDO2 ในการควบคุมส่วนผู้อำนวยกระบวนการพิสูจน์ผู้ใช้ก็คือ WebAuthn Client ซึ่งปกติก็คือเว็บเบราว์เซอร์

การพิสูจน์ตัวจริง (authentication)

กระบวนการพิสูจน์ผู้ใช้ด้วยมาตรฐานเว็บออเทน

เพื่อแสดงเป็นตัวอย่าง ออเทนทิเคเทอร์จะสมมุติว่าเป็นแบบฮาร์ดแวร์และเคลื่อนที่ได้ (เช่น ยูบิคีย์)เป็นออเทนทิเคเทอร์แบบหลายปัจจัยที่ใช้การเข้ารหัสแบบกุญแจอสมมาตรเพื่อเซ็นการยืนยันว่าได้พิสูจน์บุคคล (authentication assertion) แล้วสำหรับ WebAuthn Relying Partyถ้าออเทนทิเคเทอร์ใช้รหัส PIN เพื่อพิสูจน์ผู้ใช้ ตัวออเทนทิเคเทอร์เองจะเป็น "สิ่งที่ผู้ใช้มี" และรหัส PIN จะเป็น "สิ่งที่ผู้ใช้รู้"

เพื่อเริ่มกระบวนการพิสูจน์ผู้ใช้ของเว็บออเทน[14]WebAuthn Relying Party จะระบุความต้องการกับระบบรับบริการเว็บออเทน (คือ เว็บบราวเซอร์) ผ่านจาวาสคริปต์แล้วระบบรับบริการเว็บออเทนก็จะสื่อสารกับออเทนทิเคเทอร์ด้วยเอพีไอจาวาสคริปต์ที่เว็บบราวเซอร์ทำให้เกิดผลโดยตัวออเทนทิเคเทอร์จะใช้โพรโทคอล Client to Authenticator Protocol ของไฟโด

อย่างไรก็ดี มาตรฐานเว็บออเทนไม่ได้กำหนดให้ต้องใช้ออเทนทิเคเทอร์แบบฮาร์ดแวร์และเคลื่อนที่ได้เพราะสามารถใช้ออเทนทิเคเทอร์แบบซอฟต์แวร์ (เช่น ที่ทำให้เกิดผลในสมาร์ทโฟน) หรือออเทนทิเคเทอร์แบบแพลต์ฟอร์ม (คือ ที่ทำให้เกิดผลโดยตรงบนอุปกรณ์ที่มีระบบรับบริการเว็บออเทน เช่น ระบบปฏิบัติการที่มีเว็บบราวเซอร์)ตัวอย่างออเทนทิเคเทอร์แบบแพลต์ฟอร์มก็เช่น วินโดวส์ฮัลโหล[15]และระบบปฏิบัติการแอนดรอยด์[16]

กระบวนการที่เป็นตัวอย่างนั้นพิสูจน์ผู้ใช้ด้วยรหัส PIN ซึ่งในมุมมองของการใช้ง่าย ก็ดีกว่าการพิสูจน์ด้วยรหัสผ่านไม่มากนักเพราะการพิสูจน์ทางชีวมิติ (biometric) จะทำให้ผู้ใช้พิสูจน์ตัวตนด้วยเว็บออเทนได้ง่ายกว่า[ต้องการอ้างอิง]แม้ผู้ใช้ปกติจะไม่เข้าใจการพิสูจน์ทางชีวมิติเพราะมักเข้าใจผิดว่า ข้อมูลทางชีวมิติจะส่งไปที่เครือข่ายคล้ายกับที่ส่งรหัสผ่าน ซึ่งจริงๆ ไม่เป็นอย่างนั้น[17][18]

การลงทะเบียน

เมื่อ WebAuthn Relying Party ได้รับการยืนยันพิสูจน์ตัวตนที่ได้เซ็นด้วยรหัสลับ (signed authentication assertion) แล้วจากเว็บบราวเซอร์ ก็จะตรวจสอบการยืนยันนั้นด้วยกุญแจสาธารณะที่เชื่อถือได้ของผู้ใช้คำถามก็คือ แล้วจะได้กุญแจนั้นมาจากไหนในเบื้องต้น

ในเบื้องต้น เพื่อจะได้กุญแจสาธารณะจากผู้ใช้ WebAuthn Relying Party จะลงทะเบียนผู้ใช้[19]ซึ่งคล้ายกับกระบวนการพิสูจน์ผู้ใช้ดังที่กล่าวไปแล้วแต่แทนที่จะเซ็นรองรับการยืนยันพิสูจน์ตัวตน (assertation) ออเทนทิเคเทอร์จะเซ็นรายงานที่เรียกว่า attestation statement ด้วยกุญแจส่วนตัวของออเทนทิเคเทอร์เองที่ใช้ในกิจนี้โดยรายงาน attestation ที่เซ็นนี้แล้วส่งไปให้แก่ WebAuthn Relying Party ก็จะแนบเอารหัสสาธารณะของผู้ใช้ที่ WebAuthn Relying Party จะใช้ตรวจสอบการยืนยันพิสูจน์ตัวตนของผู้ใช้ (assertion) ต่อๆ ไป

รายงาน attestation จะมีข้อมูลอภิพันธุ์ที่ระบุตัวออเทนทิเคเทอร์เอง[ต้องการอ้างอิง]ส่วนลายเซ็นดิจิทัลที่ใช้เซ็นรายงาน attestation จะต้องตรวจสอบด้วยกุญแจสาธารณะสำหรับรายงาน attestation ที่เชื่อถือได้สำหรับตัวออเทนทิเคเทอร์รุ่นนั้นๆแต่ WebAuthn Relying Party จะได้คลังกุญแจสาธารณะที่เชื่อถือได้มาได้อย่างไร มาตรฐานเองก็ไม่ได้ระบุไว้วิธีหนึ่งก็คือให้ใช้บริการข้อมูลอภิพันธุ์ของไฟโดเอง[20]

ชนิดของ attestation ที่ระบุไว้ในจาวาสคริปต์จะเป็นตัวกำหนดโมเดลความเชื่อใจ (trust model)เช่น สำหรับชนิดที่เรียกว่า self-attestation โมเดลความเชื่อใจก็คือ เชื่อใจเมื่อใช้เป็นครั้งแรก (trust on first use)