มีคำถามสมัยใหม่เกี่ยวกับวัฒนธรรมที่เปลี่ยนถ่ายไปสู่คำถามเกี่ยวกับเอกลักษณ์ การศึกษาทางวัฒนธรรมและทฤษฎีทางสังคมจำนวนมากที่เจาะลึกในประเด็นคำถามเกี่ยวกับเอกลักษณ์ ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา การบ่งชี้ในรูปแบบใหม่ๆ และด้วยการประติดประต่อตัวบ่งชี้เล็กๆ หลายชิ้นที่แตกออกจากสิ่งเดียวกันทำให้ช่วยให้เราพุ่งการกำหนดเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมไปที่: สถานที่ เพศ เชื้อชาติ ประวัติศาสตร์ การแสดงออกเกี่ยวกับการเป็นชายหรือหญิง ความเชื่อทางศาสนาและความเป็นกลุ่มชาติพันธุ์

นักวิจารณ์เอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมบางท่านโต้แย้งว่า การสงวนรักษาหรืออนุรักษ์ไว้ซึ่งเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่อาศัยพื้นฐานแห่งความแตกต่างเป็นแรงกดดันให้เกิดความแตกแยกขึ้นในสังคม และว่าคตินิยมสากล (Cosmopolitanism), ให้ความมีสำนักร่วมแก่บุคคลในการเป็นพลเมืองหนึ่งเดียวกันมากกว่า [1] แต่ก็ไม่เป็นไปในเชิงของการแตกแยกเสมอไป เมื่อพิจารณาถึงความเกี่ยวพันทางปฏิบัติในสังคมสากล รัฐอาจมีส่วนเป็นผู้สร้างการเชื่อมโยงที่ให้พื้นฐานกลางๆ และกำหนดวิธีเพื่อการบ่งชี้ที่สามารถผลัดเปลี่ยนไปมาระหว่างวัฒนธรรมที่ต่างกัน ตัวอย่างอาจเห็นได้จากการจัดระเบียบของโลกทั้งเก่าและใหม่ ในระเบียบของโลกเก่า รัฐในยุโรปต่างแบ่งปันและร่วมวัฒนธรรมระดับสูงที่เป็นภาวะเอกพันธุ์ที่เนื่องมาจากประวัติศาสตร์ที่มีรากมาจากที่เดีนวกันของ "การมีความสัมพันธ์เชิงรุนแรงที่เกิดบ่อยครั้ง และวัฒนธรรมเกรโกโรมันดั้งเดิม" (Brown 2001) บราวน์ได้ให้ข้อถกเถียงไว้ว่า การค้นคิดของโลกตะวันตกเกี่ยวกับ "รัฐชาติ" (nation-state) คือสิ่งพิสูจน์ถึงความความเป็นปัจจัยที่เย้ายวนและเป็นตัวหลอมรวมตัวสำคัญในหลายวัฒนธรรม [2]