เธอเป็นที่รู้จักอย่างดีจากซูดาฉบับวิจารณ์ฉบับมาตรฐาน ซึ่งเธอได้รับการตีพิมพ์ 5 เล่ม (ไลพ์ซิช, ค.ศ. 1928–1938) เธอยังสนับเขียนหลายบทความให้แก่เรอัลเอ็นซือโคลเพเดียของเพาลี-วิสโซวา ซึ่งใน ค.ศ. 2016 มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดได้ตีพิมพ์บทความเพื่อยกย่องนักวิชาการศิลปะคลาสสิกสตรี ทั้งนี้ บทเกี่ยวกับเอดเลอร์เขียนโดยแคธารีน รอธ ผู้เป็นบรรณาธิการบริหารคนปัจจุบันของซูดาออนไลน์โปรเจกต์ ซึ่งรอธให้บริบทเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของเอดเลอร์ในการมอบทุนการศึกษาของซูดาในฐานะเป็นประเภทงานลงรายการแบบละเอียดที่มอบให้แก่ผู้หญิงในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ในขณะที่ผู้ชายได้ทำการวิจัยดั้งเดิมที่ 'น่าสนใจ' มากกว่า แต่อันที่จริงแล้วมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการทำให้เกิดการวิจัยเพิ่มเติม[3] (แม้ว่าการจัดทำรายการทางวิชาการส่วนใหญ่ก็ดำเนินการโดยผู้ชายในขณะนั้นเช่นกัน) ส่วนนักวิชาการศิลปะคลาสสิกอย่างวิลเลียม คาลเดอร์ ผู้เป็นศาสตราจารย์กิตติคุณด้านศิลปะคลาสสิกที่มหาวิทยาลัยอิลลินอย เออร์แบนา-แชมเปญจน์ ได้กล่าวถึงเอดเลอร์ว่าเป็น "นักภาษาศาสตร์หญิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างไม่มีใครเทียบได้"[5] และนักวิชาการศิลปะคลาสสิกชาวเยอรมันชื่ออ็อทโท ไวน์ไรช์ ซึ่งมีชีวิตอยู่ร่วมสมัยกับเอดเลอร์ ได้กล่าวถึงฉบับซูดาว่า "เบวุนเดิร์นสเวิร์ท" (ควรค่าแก่การชื่นชม) ใน ค.ศ. 1929 ไม่นานหลังจากการปรากฏตัวของหนังสือเล่มแรก[6]

ใน ค.ศ. 1916 เธอได้รับการตีพิมพ์บัญชีรายชื่อต้นฉบับภาษากรีกในหอสมุดหลวงเดนมาร์ก ซึ่งคอลเลกชันนี้รวบรวมโดยเตเนียล กอตฮิฟ โมลเดนเฮวอร์ ผู้เป็นหัวหน้าบรรณารักษ์ในคริสต์ศตวรรษที่สิบแปด[3] และเอดเลอร์เชื่อว่าต้นฉบับบางส่วนในนั้นถูกขโมยโดยโมลเดนเฮวอร์จากห้องสมุดที่อื่นในยุโรป[4] อนึ่ง ใน ค.ศ. 1931 เธอได้รับรางวัลทาเกียบรันท์ไรจ์ซีลีเกท ซึ่งเป็นรางวัลเดนมาร์กสำหรับความสำเร็จของผู้หญิงในด้านศิลปะและวิทยาศาสตร์[7] กระทั่งในช่วงเวลาที่เธอเสียชีวิต เธอได้มีความก้าวหน้าอย่างมากในการจัดทำเอติโมโลฆิกุมเฆนุยนุมฉบับแรก ซึ่งเป็นโครงการที่ดำเนินต่อไปภายใต้การดูแลของเคลาส์ อัลเพอส์[4]

ทั้งนี้ ถือว่างานของเธอเสร็จแล้วในโรมและฟลอเรนซ์เมื่อ ค.ศ. 1913 จนถึงฤดูใบไม้ผลิ ค.ศ. 1914 และปีต่อมา (ค.ศ. 1919 และ 1920) ในปารีส, เวนิส, ออกซฟอร์ด และฟลอเรนซ์[3]