มายาเกวซได้รับการปล่อยลงน้ำครั้งแรกในเดือนเมษายน ค.ศ. 1944 ในฐานะเอสเอส ไวต์ฟอลคอน ซึ่งเป็นเรือขนส่งสินค้าซี2-เอส-เอเจ1 ของคณะกรรมาธิการการเดินเรือสหรัฐ ที่สร้างขึ้นโดยบริษัทต่อเรือนอร์ทแคโรไลนาของวิลมิงตัน รัฐนอร์ทแคโรไลนา

หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง เรือถูกขายให้กับเกรซไลน์ และเปลี่ยนชื่อเป็นเอสเอส ซานตาเอเลียนา โดยการค้นหาการขนส่งเมล็ดกาแฟระบบตู้สินค้าจากประเทศเวเนซุเอลา ซึ่งในปี ค.ศ. 1960 เกรซมีซานตาเอเลียนา และซานตาเลโอนอร์ ซึ่งเป็นเรือที่สร้างขึ้นรูปเดียวกัน ที่ทำให้ยาวขึ้นและกว้างขึ้นโดยแมรีแลนด์ชิปบิลดิงและดรายด็อกคอมพานี รวมถึงแปลงเป็นธงเรือสหรัฐครั้งแรก โดยมีความจุ 382 ตู้คอนเทนเนอร์ที่ด้านล่างและอีก 94 ตู้บนดาดฟ้า ด้วยแผนการของเกรซไลน์ทำให้ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากการต่อต้านของผู้ที่ทำงานขนของที่ท่าเรือทั้งเวเนซุเอลาและนิวยอร์ก เรือดังกล่าวถูกขายในปี ค.ศ. 1964 ไปยังซี-แลนด์เซอร์วิส ซึ่งเป็นสายงานคอนเทนเนอร์อเมริกัน และมันได้รับการเปลี่ยนชื่อเป็นเอสเอส ซี แล้วจึงเป็นเอสเอส มายาเกวซ (ตามชื่อเมืองมายาเกวซบนชายฝั่งตะวันตกของปวยร์โตรีโก) ในปี ค.ศ. 1965 ส่วนเรือที่สร้างขึ้นรูปเดียวกันของมันได้รับการเปลี่ยนชื่อเป็นแลนด์ แล้วจึงเป็นปอนเซ (ตามชื่อเมืองปอนเซบนชายฝั่งทางใต้ของปวยร์โตรีโก)[1][2]

ในปี ค.ศ. 1967 ซี-แลนด์ เริ่มให้บริการตู้คอนเทนเนอร์ตามปกติภายใต้สัญญากับมิลิทารีซีทรานสปอร์ตเทชันเซอร์วิส (MSTS) เพื่อสนับสนุนกองกำลังอเมริกันในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยมายาเกวซเป็นหนึ่งในเรือซี-แลนด์ จำนวนมากที่ได้รับการจ้างงาน ส่วนปี ค.ศ. 1975 มายาเกวซทำการแล่นเรือตามเส้นทางปกติคือ ฮ่องกง – สัตหีบ ประเทศไทย – สิงคโปร์ ซึ่งในวันที่ 7 พฤษภาคม ค.ศ. 1975 ประมาณหนึ่งสัปดาห์หลังจากการล่มสลายของไซ่ง่อน มายาเกวซได้ออกจากฮ่องกงดังที่กล่าวกันว่าเป็นการเดินเรือตามปกติ[3][4]