ในที่สุดคณะกรรมการบริหารสหพันธ์เอเชี่ยนเกมส์จึงมีมติขอร้องแกมบังคับให้ประเทศไทยรับเป็นเจ้าภาพแทนเกาหลีโดยให้เหตุผลว่าประเทศไทยอยู่ในศูนย์กลางของภาคพื้นเอเชียอยู่แล้ว การไปมาก็สะดวกกว่าชาติอื่น ๆ ประการที่สองไทยเคยเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันครั้งที่ 5 เพิ่งผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ ซึ่งได้รับความสำเร็จดียิ่งเหนือกว่าชาติอื่น ๆ และสนามกีฬากับอุปกรณ์การแข่งขันก็มีพร้อมอยู่แล้ว เหตุการณ์ภายในบ้านเมืองก็สงบราบรื่นดี ในที่สุดประเทศไทยก็ตอบรับโดยมีเงื่อนไขว่า การเป็นเจ้าภาพครั้งนี้จะต้องไม่ใช้เงินงบประมาณแผ่นดินไปจัด เว้นแต่เงินค่าใช้จ่ายสำหรับนักกีฬาที่จะเข้าการแข่งขันเท่านั้น (การแข่งขันครั้งนี้ประเทศไทยฐานะเจ้าภาพได้รับเงินอุดหนุนจากประเทศสมาชิกต่าง ๆ ดังนี้ จีนชาติ 2,500 ดอลลาร์สหรัฐ, อินโดนีเชีย 5,000 ดอลลาร์สหรัฐ, อิสราเอล 2,500 ดอลลาร์สหรัฐ, เกาหลี 250,000 ดอลลาร์สหรัฐ, เนปาล 1,000 ดอลลาร์สหรัฐ, ฟิลิปปินส์ 5,000 ดอลลาร์สหรัฐ, ฮ่องกง 5,000 ดอลลาร์สหรัฐ, อิหร่าน 5,000 ดอลลาร์สหรัฐ ญี่ปุ่น 75,000 ดอลลาร์สหรัฐ, มาเลเชีย 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ, ปากีสถาน 5,000 ดอลลาร์สหรัฐ, และเวียดนาม 1,000 ดอลลาร์สหรัฐ รวมได้เงินอุดหนุนจาก 12 ประเทศสมาชิกเป็นจำนวน 412,000 ดอลลาร์สหรัฐ ดังนั้น

การแข่งขันกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ ครั้งที่ 6 จึงถูกกำหนดจัดขึ้นที่กรุงเทพฯ ระหว่างวันที่ 9 - 20 ธันวาคม 2513 กีฬาที่แข่งขันมี 13 ชนิด คือ กรีฑา แบดมินตัน บาสเก็ตบอล มวย จักรยาน ฟุตบอล ฮอกกี้ ยิงปืน ว่ายน้ำ เทเบิลเทนนิส ว่ายน้ำ วอลเลย์บอล ยกน้ำหนัก มวยปล้ำ และเรือใบ ประเทศที่เข้าร่วมการแข่งขัน มี 18 ประเทศ รวมส่งนักกีฬาทั้งหมด 1,752 คน เป็นชาย 1,493 คน หญิง 259 คน ประเทศที่ไม่ได้รับเหรียญรางวัลเลยมี เนปาลและฮ่องกง