ยา

ยาแก้อักเสบชนิดไม่ใช่สเตอรอยด์ (NSAIDs) บ่อยครั้งใช้ครั้งแรกในผู้ป่วยเจ็บเชิงกราน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากยังไม่สามารถวินิจฉัยเยื่อบุมดลูกต่างที่อย่างแน่ชัด (ต้องใช้การตัดออกและการตัดเนื้อออกตรวจ) เป้าหมายของการบำบัดด้วยยาโดยตรงคือการบรรลุภาวะไม่มีไข่ตก ตรงแบบจะต้องใช้การคุมกำเนิดด้วยฮอร์โมน นอกจากนี้ยังบรรลุได้ด้วยสารโปรเจสเตอโรน มีการใช้สารเหล่านี้หากยาเม็ดคุมกำเนิดและ NSAIDs ไม่มีผล สามารถใช้ GnRH ร่วมกับเอสโดรเจนและโปรเจสเตอโรนหากไม่มีประสิทธิผลแต่มีอาการของเอสโตรเจนต่ำลดลง ยาเหล่านี้มักไม่มีผลในการรักษาเอ็นโดเม็ตทรีโอมาและการบรรเทาอาการมีผลสั้นแม้กินยา การบำกบัดด้วยสารเหล่านี้มีผลข้างเคียงที่อาจคงอยู่ถาวรได้หลายอย่าง เช่น ร้อนวูบวาบ เสียมวลกระดูก เสียงแหบ น้ำหนักขึ้นและมีขนใบหน้าขึ้น[5]

การผ่าตัด

การผ่าตัดอาศัยกล้องรวมการตัดสิ่งยึดติดรังไข่และเอ็นโดเม็ตทรีโอมาออก เอ็นโดเม็ตทรีโอมาบ่อยครั้งต้องผ่าตัดออกและการตัดออกถือว่ามผีลดีกว่าในแง่การขจัดโรคอย่างถาวรและบรรเทาปวด บางทีการผ่าตัดมีผลเพิ่มการเจริญพันธุ์ แต่อาจมีผลเสียนำให้การเพิ่มวัฏจักรวันที่ 2 หรือ 3 FSH สำหรับผู้ป่วยหลายคน

การผ่าตัดด้วยเลเซอร์และการจี้ด้วยไฟฟ้า (cauterization) ถือว่ามีผลน้อยกว่ามากและเผาไหม้เฉพาะชั้นบนของเนื้อเยื่อบุมดลูกเท่านั้น ทำให้เอ็นโดเม็ตทรีโอมาและเยื่อบุมดลูกต่างที่เติบโตกลับมาอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกัน การระบายเอ็นโดเม็ตทรีโอมาและการรักษาโดยใช้สารก่อกระด้าง (sclerotherapy) เป็นเทคนิคที่ยังเป็นที่ถกเถียงสำหรับการเอาเอ็นโดเม็ตทรีโอมา การบำบัดแบบอนุรักษ์สามารถใช้เพื่อรักษาภาวะเจริญพันธุ์ในผู้ป่วยอายุน้อยแต่สามารถมีผลเพิ่มค่า FSH ดังที่กล่าวไปข้างต้น และทำให้รังไข่ผลิตได้น้อยลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าในกระบวนการผ่าตัดมีการนำเนื้อเยื่อรังไข่ที่ทำหน้าที่ได้ออก