ซาลูดขึ้นชกมวยสากลอาชีพครั้งแรกเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2526 ชนะน็อค เซซาร์ ซูลูเอตา ที่ ฮาวาย จากนั้นขึ้นชกชนะรวดในสหรัฐ จนได้ชิงแชมป์ NABF รุ่นแบนตัมเวทเมื่อ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2529 แพ้น็อค แฟรงกี ดูอาร์ต ยก 9 หลังจากที่ถูกชกจนตาซ้ายปิด ไม่ได้แชมป์ ซาลูดยังคงขึ้นชกต่อมา และได้ครองแชมป์ NABF รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2532 ชนะน็อค รามิโอ อะดาเมส ยก 2 เขาป้องกันแชมป์ได้ 1 ครั้ง ก่อนจะขึ้นชิงแชมป์โลกรุ่นจูเนียร์เฟเธอร์เวท WBA เมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2532 ชนะฟาวล์ ฮวน โฮเซ่ เอสตราดา แต่ถูกปลดใน พ.ศ. 2533 เพราะไม่ยอมชกป้องกันแชมป์ไฟต์บังคับ เขาได้ครองแชมป์ NABF รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทอีกเมื่อ 14 กันยายน พ.ศ. 2534 ชนะคะแนน ดาร์ริล พิงก์นี และป้องกันแชมป์ไว้ได้ ถึง 4 ครั้ง ก่อนจะสละแชมป์ไป

ในระหว่างนี้เขาขึ้นชิงแชมป์โลกรุ่น 122 ปอนด์อีกถึง 4 ครั้ง แต่ไม่สำเร็จ โดยชิงแชมป์โลกรุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท IBF เมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2535 แพ้คะแนน เวลคัม ซีตา ที่ อิตาลี ชิงแชมป์โลกรุ่นเดิมอีกครั้งเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2536 แพ้คะแนน เคนเนดี แมกคินนี แล้วมาชิงแชมป์โลกรุ่นซูเปอร์แบนตั้มเวท WBA เมื่อ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2538 แพ้คะแนน อันโตนีโอ เซเมโน ที่ เวเนซุเอลา แล้วหันไปชิงแชมป์โลกรุ่นนี้ของ IBF อีกครั้งเมื่อ 20 สิงหาคมพ.ศ. 2539 แพ้คะแนน วูยานี บันกู ที่ แอฟริกาใต้ ต่อมาเขาเลื่อนรุ่นไปชิงแชมป์โลกรุ่นเฟเธอร์เวท WBU เมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2540 ก็แพ้คะแนน เคลวิน เดลลี ไม่ได้แชมป์อีก ต่อมาซาลูดได้ครองแชมป์ WBO เอเชียแปซิฟิกรุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทเมื่อ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2541 ชนะน็อค คริส วูรีตีมูร์ ยก 5 แล้วต่อมาได้ชิงแชมป์โลกรุ่นนี้ของ WBO เมื่อ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2543 แพ้ทีเคโอ มาร์โก อันโตนีโอ บาร์เรรา โดยซาลูดไม่ออกจากมุมาชกในยกที่ 6 ขอยอมแพ้ไป หลังจากนั้น ซาลูดขึ้นชกอีกไม่กี่ครั้ง หลังจากที่ชกแพ้คะแนน วิลเลียม อาเบลยัน เมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2545 ซาลูดก็แขวนนวมไป