กลุ่มนี้มีการแยกตัวออกไปนำโดยยาซิน มาลิก ไปเป็นแนวร่วมปลดปล่อยชัมมูและกัษมีระ (ยาซิน มาลิก) ซึ่งเป็นกลุ่มที่ออกมาปฏิเสธความรุนแรง ตั้งแต่ พ.ศ. 2538 ในขณะที่กลุ่มดั้งเดิมของอมานุลลอห์ ข่าน ยังคงใช้ความรุนแรงต่อไป [1]ใน พ.ศ. 2548 อินเดียยอมให้ ยาซิน มาลิกเข้าสู่ปากีสถานได้เป็นครั้งแรก ผู้นำของขบวนการทั้งสองคือมาลิกและข่านมีโอกาสพบกันในปากีสถานเมื่อเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2538 [2]ทั้งสองกลุ่มเริ่มเจรจาที่จะกลับมารวมตัวกันอีกครั้งอย่างไรก็ตามในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2548 มีสมาชิกอาวุโสของขบวนการแยกตัวออกมาจากกลุ่มของยาซัน มาลิก และออกมาตั้งขบวนการใหม่ภายใต้การนำของฟารุก ซิดดิกี

ตั้งแต่ พ.ศ. 2538 ยาซิน มาลิกเรียกร้องให้เลิกใช้ความรุนแรงและหันมาใช้สันติวิธีสำหรับปัญหากัษมีระ[3] กลุ่มของมาลิกยอมรับชาวฮินดูกัษมีระให้เป็นส่วนหนึ่งของสังคมกัษมีระและสิทธิของพวกเขาที่จะกลับมาสู่ดินแดน[4] ในขณะที่ฝ่ายของข่านยังคงใช้ความรุนแรงเพื่อปลดปล่อยกัษมีระต่อไป