แป๊ะกั๊ก (อังกฤษ: Phkap[1]) เป็นอาวุธโบราณประเภทอาวุธระยะประชิดที่ใช้กันตั้งแต่ยุคอาณาจักรขอมโบราณ และใช้งานกันจนถึงช่วงสมัยกรุงศรีอยุธยาโดยกองทหารชาวละแวก มีลักษณะใบมีดยาว 1 ศอก สวมติดกับด้ามไม้หรือไม้ไผ่ ยาว 3 ศอก[2] ลักษณะการใช้งานของมีดแป๊ะกั๊กคือการฟัน หรือแทงเข้าใส่ศัตรู[3]