แพ ยง-จุนมีชีวิตวัยเด็กที่เหมือนเด็กทั่วไป แม่เป็นแม่บ้าน แถมเคร่งในศาสนาคริสต์นิกายคาทอลิกมาก คุณพ่อที่เป็นพนักงานบริษัทก็มักจะสอนให้เขารู้จักรับผิดชอบครอบครัว ในวัยเด็กของเขาเป็นเด็กชายขี้สงสัยที่มักรื้อของเล่นมาประกอบใหม่เพื่อศึกษาถึงกลไกของมัน เขาไม่ชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้า และเกลียดการถูกหยิกแก้มเป็นที่สุด และหากใครพูดว่าเขาน่ารักเขาจะเกิดอาการอยากอัดคน ๆ นั้นทีเดียว

เขาเคยเรียนเปียโนเล็กน้อยในระหว่างเรียนอยู่ชั้นประถม แต่พ่อของเค้าบังคับให้เรียนเทควันโดแทน โดยกล่าวว่าวิชาเปียโนนั้นเหมาะสำหรับเด็กหญิง "เป็นผู้ชายต้องแข็งแกร่ง" และยังให้เขาเล่นกีฬาอีกหลายอย่าง แต่เขาก็ยังเป็นเด็กติดบ้านที่มักจะนอนอ่านหนังสืออยู่คนเดียว เมื่อเค้าเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 3 พ่อของเค้าก็ตัดสินใจย้ายไปอยู่ในชนบทเพื่อทำโรงเลี้ยงหมู แต่ธุรกิจกลับไปได้ไม่ดีนัก และพ่อของเค้าต้องล้มละลายเมื่อเขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 6 จึงทำให้ต้องย้ายบ้าน และ โรงเรียน เมื่ออยู่ชั้นมัธยมต้น เขาเป็นเด็กเรียนเก่งที่คิดว่าการทำการบ้านก็เหมือนการเอาชนะเกม ทำให้เป็นเด็กที่ไม่เคยเกเร และเป็นศิษย์รักของครูทั้งหลาย แต่สิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไปเมื่อเขาเข้าเรียนชั้น ม. ปลาย เค้าหลงรักหญิงสาวที่ไปใช้ห้องสมุดเดียวกัน ทำให้แทนที่จะท่องหนังสือ เขากลับเอาแต่จ้องมองเธอ และส่งจดหมายรักลับ ๆ ให้เธอ แต่ก่อนที่จะทันได้จีบอย่างจริงจังเธอก็หายไปตัวไป โดยที่เขาไม่เคยได้รู้ชื่อจริงของเธอเลย พร้อม ๆ กับที่รู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าท่า ในเวลาต่อมา เขาก็เบื่อการเป็นหนอนหนังสือของตัวเอง และเริ่มออกเที่ยว เริ่มโดดเรียนบ่อยครั้งเพื่อแอบเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน และยังทำท่าเก๋า ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของสาว ๆ เพราะเค้าได้ชื่อว่า เป็นนักกีฬาด้วยแถมเล่นกีฬาได้ทุกชนิด หลังจากการล้มละลายของพ่อทำให้สถานการณ์เศรษฐกิจภายในบ้านย่ำแย่ เขารู้สึกว่าต้องรับผิดชอบครอบครัวในฐานะลูกชายคนโตของบ้าน แต่ผลจากการเที่ยวเล่นของเขา ก็เริ่มส่งผลร้าย เมื่อเขาสมัครเข้าคณะเกษตรมหาวิทยาลัยฮันยาง แต่สอบไม่ติด หลังจากนั้นเขาก็ได้ไปอาศัยวัดเพื่อศึกษาวิชา แต่ก็พลาดอีกครั้งจากการสมัครเข้าเรียนในคณะนิติศาสตร์ ในขณะที่น้องสาวของเขาสอบเข้าโรงเรียนดนตรีได้ ทำให้เขารู้สึกไม่ต้องรับผิดชอบทุกคนอีกต่อไป

พร้อมกับคิดว่าการศึกษาไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับตัวเอง จึงตัดสินใจไปทำงานตามที่ต่าง ๆ ทั้งในโรงงาน หรือกรรมกรทำถนน แต่ก็ไม่เคยมีงานไหนทำให้เขารู้สึกพอใจได้ จนกระทั่งหันมามองงานนักแสดง ซึ่งก็เป็นอีกงานหนึ่งที่ท้าทาย แต่ความจริงแล้วเขาก็ไม่เคยสนใจงานแสดงมาก่อน เพราะรู้ตัวว่าเป็นคนขี้อาย แต่ด้วยความที่ต้องการประสบความสำเร็จในชีวิต มีเงิน และได้รับความนับหน้าถือตา เขาจึงตัดสินใจลองมุ่งหน้าสู่การเป็นนักแสดงเบยองจุนต้องใช้เวลาถึง 2 ปีกว่าที่จะได้รับบทบาทครั้งแรกในละครที่เขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้เพราะไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า แต่เขาก็ได้รับบทนำเป็นครั้งแรก แล้ว เขาก็เริ่มเปล่งแสงแห่งความเป็นดาวนับแต่วันนั้น

ที่ประเทศญี่ปุ่นนิยมเรียกเขาอย่างเอ็นดูว่า "ยง ซะมะ" (ญี่ปุ่น: ヨン様; แปลว่า ท่านยง)