รอบบี ดอว์ แห่งไอโดเลเตอร์กล่าวว่าเพลงมี "กลิ่นอายของสติง และเดอะโพลิซ คล้ายกับเพลงล็อกต์เอาต์ออฟเฮเวน ของบรูโน มาร์ส โดยเฉพาะเสียงจิ้มกีตาร์และเสียงร้องหลายระดับของเลอวีนในท่อนคอรัส" เขายังเสริมว่ามีไรอัน เท็ดเดอร์ (และดนตรีป็อปร็อกของวันรีพับบลิกที่เป็นเอกลักษณ์เช่น "เคาน์ติงสตาร์ส" และ "เลิฟรันส์เอาต์") มีอิทธิพลกับเพลงนี้อย่างชัดเจน[3] เจฟฟ์ เบนจามิน จากช่องฟิวส์ เปรียบเทียบเสียงจิ้มกีตาร์กับเสียงเจ๋งรูปแบบแคลิฟอร์เนีย (California-cool sound) ของเรดฮ็อตชิลิเป็ปเปอร์ส[4]

มิวสิกไทมส์ให้ความเห็นว่า "ด้วยระดับเสียงของเขา [เลอวีน] ร้องไปกับเสียงดึงสายกีตาร์อย่างผ่อนคลายและเสียงกลองคลอเบา ๆ มารูนไฟฟ์สร้างอารมณ์เพลงเย็นสบายก่อนจะทำให้เพลงมีพลังมากขึ้นทีละนิด แม้ว่าเสียงของเลอวีนจะยังอยู่กับที่ ไม่นานเสียงเพลงก็เพิ่มระดับสูงขึ้นจนเต็มเสียง พร้อมกับท่อนคอรัสที่ไม่ได้ระเบิดมากพอจนเต้นได้" และเทียบเพลงนี้กับเพลง "เพย์โฟน" ซิงเกิลเปิดตัวจากอัลบั้มชุดที่สี่ โอเวอร์เอกซ์โพสท์ ว่า "ยิ่งคุณนำเพลงสองเพลงนี้มาเทียบหาข้อแตกต่างมากเท่าใด คุณจะยิ่งคิดว่ามันเหมือนกันมากเท่านั้น"[6]