แหล่งเหมืองหลักแห่งวัลโลเนีย (ฝรั่งเศส: Sites miniers majeurs de Wallonie) คือ แหล่งเหมืองถ่านหินที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์จำนวนสี่แห่งของเขตวัลลูน ประเทศเบลเยียม ซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกโดยองค์การยูเนสโกในปี ค.ศ. 2012[1] ซึ่งประกอบด้วยเหมืองแร่เก่าจำนวน 4 แห่ง ได้แก่ เลอกร็อง-ออร์นู (Le Grand-Hornu), บัวดูว์ลัก (Bois du Lac), บัวดูว์กาซีเย (Bois du Cazier) และเบลญี-มีน (Blegny-Mine)ในช่วงการปฏิวัติอุตสาหกรรมในยุโรปช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19 นั้น เหมืองแร่และอุตสาหกรรมหนักต่างๆซึ่งต้องการถ่านหินเป็นหลักนั้นล้วนเป็นส่วนสำคัญของเศรษฐกิจของเบลเยียม โดยอุตสาหกรรมและเหมืองแร่ต่างๆนั้นตั้งอยู่ในบริเวณเขตอุตสาหกรรมซียง (Sillon industriel) ซึ่งเป็นอาณาเขตบริเวณแคบแต่ยาวเกือบตลอดประเทศเบลเยียมโดยพาดผ่านเมืองสำคัญในเขตวัลลูน ซึ่งเหมืองเก่าทั้งสี่แห่งนั้นล้วนตั้งอยู่ในบริเวณเขตอุตสาหกรรมดังกล่าวเหมืองถ่านหินในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 20 นั้นได้ลดความสำคัญลงมาก และในปัจจุบันทั้งสี่แห่งนั้นได้กลายเป็นพิพิธภัณฑ์อย่างเต็มรูปแบบ โดยเปิดให้นักท่องเที่ยวทั่วไปเข้าเยี่ยมชมได้ตลอดทั้งปี